Του Χρίστου Τσατσαρώνη

Επετειακή ημέρα, σημαδιακή, για κάθε άνθρωπο, η 1η Μάη, έχει αφήσει το στίγμα της σε εκατομμύρια ανθρώπους, σε όσους ζούν και αγωνίζονται και ονειρεύονται ακόμα, σε πείσμα των καιρών και των βουλών κάθε εξουσίας. Δικαιώθηκαν, όσοι έδωσαν τη ζωή τους για έναν καλύτερο κόσμο; Απόλυτα! Νίκησαν, όσοι προσπαθούν να τιθασσεύουν το ιμπέριουμ τις τελευταίες δεκαετίες; Όχι, είναι πολλές οι ήττες και λίγες, μα διδαχτικές οι νίκες.

Σήμερα, η σκλαβιά έχει πολλά πρόσωπα ανά τον κόσμο, έχει το πρόσωπο ενός πεντάχρονου που δουλεύει 15ωρα για ένα δολάριο το μήνα, έχει τη σκελετωμένη μορφή των χιάδων παιδιών που πεθαίνουν από ασιτία, του άνεργου κι απεγνωσμένου να ζήσει την οικογένειά του ανθρώπου, σχεδόν σε όλες τις ηπείρους πλέον, καθώς η ''ευλογία'' -κατάρα της παγκοσμιοποίησης έχει σαρώσει τα πάντα και παντού, όταν την ίδια ώρα στα σαλόνια αξιοσέβαστων κυρίων περισσεύουν το χαβιάρι και η σαμπάνια και τα μαργαριτάρια αστράφτουν στους κομψούς λαιμούς των ''ανυποψίαστων'' τάχα κυριών.

Σήμερα η λιτότητα έγινε απαραίτητο εργαλείο καθίλωσης του εργαζόμενου, του κάθε ανίσχυρου οικονομικά πολίτη, που αδυνατεί να μην αποδεχθεί την ''κατάσταση πραγμάτων'', αυτή του πενιχρού μισθού, της εργασίας με την ώρα, χωρίς ασφάλιση και δικαιώματα, που εθίζεται στο ''επίδομα ζωής'', για να μην επαναστατήσει και να συνεχίσει να ελπίζει, για την επόμενη ''καλύτερη ημέρα''', που δυστυχώς όλο έρχεται και όλο απομακρύνεται, πνιγμένη στην αμφιβολία της ικανότητας ανατροπής...

Οι στρατιές των νικημένων από το σημερινό ιμπέριουμ και τον διεθνοποιημένο καπιταλισμό, δυστυχώς, δεν νοιώθουν τη δύναμη που έχουν, έχει εξασθενήσει το πιστεύω τους και η μνήμη τους, μαζί με την δοκιμαζόμενη κάθε ημέρα αξιοπρέπειά τους.

Αυτοί που σέρνουν σήμερα το χορό και κουνούν μαντήλια ''συμφιλίωσης'' εργαζομένων και κεφαλαίου, έχουν το πανίσχυρο χρήμα καλά φυλαγμένο είτε στις τράπεζές τους είτε σε φορολογικούς παραδείσους, που δημιούργησαν οι ίδιοι - οπότε, μην εθελοτυφλείτε, δεν πρόκειται ούτε να τους... ελέγξουν, πολύ-πολύ περισσότερο να τους... καταργήσουν!

Έχουν καλοκουρδισμένη τη ''μηχανή'' τους και όπου και όταν χάνει κάποια... λάδια, αυτά το μόνο που καταφέρνουν είναι να γλιστρύσει πάνω τους η νηφαλιότητα και η καρτερικότητα των εκατομμυρίων, του ''τα καταφέρνω κάπως'' ή ''ζω με επίδομα και μπορεί και να βρώ και κάποια δουλειά'' ή του άνεργου και ανήμπορου, για να εκτονωθεί η οργή, που ολοένα και περισσότερο λειτουργεί ως ελατήριο όχι εκτίναξης, αλλά αντίστροφης πορείας και εσωστρέφειας.

Μιά ματιά μόνο στις χώρες της Ευρώπης, δείχνει το άνοιγμα των ανισοτήτων τις τελευταίες δεκαετίες... Το χρήμα, με κάποια απλοχεριά, μοιράστηκε με δάνεια σε πολλούς, περισσότερους από κάθε άλλη φορά, αλλά, φευ, η εκ νέου συγκέντρωσή του, αυγατισμένου βεβαίως από την αφαίμαξη των λαϊκών αποταμιεύσεων , ήταν επώδυνη για όλους, πλην των καθαρμάτων, που τα δανείστηκαν και τα εναπόθεσαν σε ανά την υφήλιο κρυφούς λογαριασμούς υπεράκτιων εταιρειών, ενώ χρωστάνε εκατομμύρια στις τράπεζες.

Και για να έρθουμε ακόμα πιό κοντά, ξέρετε πόσοι Μαρινόπουλοι υπάρχουν στην Ελλάδα και στα συρτάρια των τραπεζών ακόμα, αλλά η αντιμετώπισή τους είναι εξοργιστικά βελούδινη, αφού ''το σύστημα'' τους προστατεύει, η δικαιοσύνη ή δεν προλαβαίνει ή ασχολείται με... πολιτικές υποθέσεις και η κυβέρνηση προσπαθεί με δυσκολία να σπάσει ''δεσμούς αίματος'' και ένα τουλάχιστον μέρος του αποστήματος, έχοντας απέναντί της - μην το ξεχνάτε - όλο το προϋπάρχον καθεστώς δεκαετιών, που ρήμαξε τη χώρα, τον πλούτο της και τους ανθρώπους της.

Σήμερα, λοιπόν, βρέθηκα φάτσα με έναν παλιό μου φίλο, εργάτη, αγωνιστή, κομμουνιστή κάποτε οργανωμένο, τώρα απογοητευμένο, με λίγη πίστη στην παρούσα κυβέρνηση, γιατί ''δεν την αφήνουν σε χλωρό κλαρί κάθε μέρα'', αλλά ελπίζει να μπορέσει να αντέξει... Είπαμε πολλά με τον παλιό μου φίλο και συναγωνιστή, θυμηθήκαμε άλλα τόσα, σχεδόν δακρύσαμε ακούγοντας ένα ραδιόφωνο να παίζει απαγγελίες Κατράκη και του ίδιου του Ρίτσου...

Στο τέλος του ανταμώματος τον ρώτησα, πως νοιώθει σήμερα, αυτός ένας αγωνιστής συνειδητός, χωρίς παρωπίδες για λάθη και αλήθειες, χωρίς ''κόμμα'' πλέον, χωρίς ενωμένο εργατικό κίνημα, με θέσεις και όχι συνθήματα, αλλά με πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση.

Αναστέναξε, με αγκάλιασε, και με συγκινημένη αλλά σίγουρη φωνή, μου είπε - και σας το μεταφέρω αυτούσιο:

''Μετά από τόσα χρόνια αγώνων, δε νικήσαμε σύντροφε, αλλά δε νικηθήκαμε κιόλας! Καλή αντάμωση!''. Κι έφυγε, σχεδόν χαρούμενος που το είπε σε μένα και το άκουσε και ο ίδιος...

Καλήν αντάμωση, σύντροφε, Καλήν αντάμωση σύντροφοι, όπου Γης...