του Ανδρέα Πετρόπουλου

Μετά την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή, τα όσα ακολούθησαν με την υπογραφή της προσυμφωνίας από τις ηγεσίες της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ στις Πρέσπες, τις αντιδράσεις, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, θα περίμενε κανείς η σκόνη να αρχίζει να κατακάθεται γύρω τη συμφωνία για το πολύκροτο «Μακεδονικό». Και αυτό προκειμένου να δούμε την ουσία και την ίδια τη συμφωνία σε λεπτομέρειες, πιο νηφάλια.

Ωστόσο κυριαρχεί μια ένταση, συνεχίζεται μια πρωτόγνωρη νευρικότητα, οι τόνοι στις αντιπαραθέσεις εξακολουθούν να φτάνουν στο «κόκκινο». Και δεν αφορά μόνο στους πολιτικούς, τους εμπειρογνώμονες και τους ιστορικούς, αν και οι τελευταία - σκοπίμως λέω εγώ - δεν έχουν ακουστεί για να μην πω ότι έχουν ξεχαστεί.

Οι «κόντρες» φτάνουν στα άκρα ακόμα ή και κυρίως μεταξύ συναδέλφων δημοσιογράφων, ενώ η επιθετικότητα των τελευταίων απέναντι σε πολιτικούς που υποστηρίζουν μια άποψη για το επίμαχο θέμα είναι σε ορισμένες περιπτώσεις πρωτοφανής.

Παρακολουθούσα χθες τον υπουργό Εξωτερικών Ν. Κοτζιά σε γνωστό κανάλι σε πρωινή εκπομπή. Επί 45 λεπτά, η συζήτηση σε πολύ ευπρεπή πλαίσια γινόταν από θέσεις αντιπολίτευσης.

Τρεις δημοσιογράφοι, ρωτούσαν σχετικά με τη συμφωνία, όχι όμως για το περιεχόμενό της, όχι για να πάρουν επιπλέον διευκρινίσεις σε λεπτά της σημεία, όχι για να πληροφορήσουν τον κόσμο για κρίσιμες προβλέψεις της.

Οι ερωτήσεις γινόντουσαν με βάση τις θέσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Δηλαδή ουσιαστικά δεν επρόκειτο για ερωτήσεις, ούτε απορίες επί του περιεχομένου. Ήταν θέσεις κομματικές που μεταφέρονταν υπό τύπο ερωτήματος.

Αυτό βέβαια δεν ήταν πρόβλημα για τον Κοτζιά, ενδεχομένως να μην ήταν και για κανέναν άλλο στη θέση του, η καλύτερη ή η χειρότερη συμφωνία να υπήρχε.

Αλλά είναι πρόβλημα για την πλειοψηφία των πολιτών που υποτίθεται περιμένει από τους δημοσιογράφους, να αποκαλύψουν «θολά» σημεία, να στριμώχνουν τον όποιο υπουργό, να κριτικάρουν με επιχειρήματα τη μία ή την άλλη πρόβλεψη της συμφωνίας.

Επίσης είναι ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα, όταν σχεδόν μια βδομάδα από την ημέρα που έγινε γνωστό το περιεχόμενο της συμφωνίας, οι ερωτήσεις να είναι τόσο προβλέψιμες, και κυρίως να μαρτυρούν αποφυγή ακόμα και μιας απλής ανάγνωσης της συμφωνίας.

Και ας δεχτούμε κάποιος βαρέθηκε να διαβάσει τη συμφωνία (!) και προτίμησε να αναγνώσει τα δελτία τύπου κάποιου κόμματος.

Δεν γίνεται όμως να αγνοείς και τη νεότερη ιστορίας της χώρας...

Εκτός και αν κάνεις ότι την αγνοείς, με προφανή στόχευση.

Και μη χειρότερα...