Με σκληρή μετωπική αντιπαράθεση και ακραίους πολωτικούς τόνους, κυβέρνηση και ΝΔ πορεύονται στον δρόμο προς τις κάλπες, προτάσσοντας αμφότεροι το ηθικό πλεονέκτημα ως κυρίαρχο διαχειριστικό εργαλείο της πολιτικής τους.
Του ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΨΩΧΑ
Η επιλογή αυτή αν και ενέχει εκ των προτέρων χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε αναμετρήσεις του παρελθόντος –ποιος δεν θυμάται τις ευθείες αναφορές του Ανδρέα Παπανδρέου προς τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη περί «εφιάλτη και αποστάτη» και το αντίθετο, τον Μητσοτάκη να κατηγορεί τον αντίπαλό του ως «αρχηγό της 17 Ν» και ακόμα ότι έπαιρνε τις μίζες του Κοσκωτά σε σακούλες πάμπερς- εντούτοις διακρίνεται από μια ιδιομορφία. Για τον ΣΥΡΙΖΑ η τακτική αυτή είναι περίπου μονόδρομος, δεδομένου ότι υπάρχουν τόσες ανοικτές υποθέσεις σκανδάλων, στις οποίες εμπλέκονται κορυφαία στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο ίδιος ο πρόεδρός της Κυριάκος Μητσοτάκης, είτε προσωπικά , είτε οικογενειακά.
Για την ΝΔ όμως, η επιλογή της εισπήδησης στον προνομιακό χώρο του αντιπάλου, είναι ένδειξη πανικού, σύγχυσης και ανασφάλειας. Και ασφαλώς έλλειψης στρατηγικής διακυβέρνησης. Δεν γίνεται να επιλέγεις να παίξεις στο γήπεδο του αντιπάλου, όταν είσαι διάτρητος από παντού και το κυριότερο όταν ούτε ως οικογενειακό όνομα (Μητσοτάκης) ούτε ως κόμμα που κυβέρνησες τη χώρα με σκάνδαλα, μίζες και ρεμούλες, διαθέτεις και το πλεονέκτημα της έξωθεν καλής μαρτυρίας από τους πολίτες.
Αποτελεί αποκοτιά να προκαλείς τον αντίπαλο να φέρνει συνεχώς στο προσκήνιο, τη Ζιμενς, τη Νοβάρτις, τις οφσόρ της Μαρέβας, τις λίστες Λαγκάρντ, τα δάνεια του «Κήρυκα Χανίων», τα απλήρωτα δάνεια του κόμματος και διάφορά άλλα σκάνδαλα που βαρύνουν είτε ως υποψία, είτε ως ισχυρή ένδειξη το παρόν της ηγετικής ομάδας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ούτε μπορείς να καβαλάς εξόφθαλμα –στην πραγματικότητα να ταυτίζεσαι - στα μέσα των επιχειρηματιών που πολεμούν την κυβέρνηση γιατί θίγονται τα συμφέροντά τους και ταυτόχρονα να διατείνεσαι ότι είσαι κατά της διαπλοκής.
Όσο κι αν οι πολίτες πολλές φορές τείνουν να διαγράψουν από τη μνήμη τους αμαρτίες και λάθη των κομμάτων, είναι τόσο νωπά τα γεγονότα που με τον ένα ή άλλο τρόπο συνδέθηκαν με τη χρεοκοπία της χώρας που δύσκολα θα θελήσουν να μην ακούσουν τις φωνές οι οποίες θα τους θυμίζουν όσα και όσοι συνέβαλαν στη δική τους προσωπική καχεξία.
Μπορεί αυτοί που κατέστρωσαν το σχέδιο της πολωτικής αντιπαράθεσης να είχαν στην πίσω μεριά του μυαλού τους ότι «θα στερήσουμε το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ μόλις δείξουμε ότι όλοι είμαστε ίδιοι» μόνο που στον κανόνα αυτό πρέπει -και οφείλεις – να κρατάς ισχυρά όπλα. Εάν δεν έχεις αδιάσειστα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ο αντίπαλός σου είναι εξίσου διεφθαρμένος, τότε η συγκεκριμένη στρατηγική είναι αυτοκτονική. Και η Πειραιώς με τους επικοινωνιολόγους της, μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι οι επιλογές αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, φέρνουν ακριβώς τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα.
Τρανταχτό παράδειγμα η επιλογή της καταστροφής. Αρκούσε ένα «ντου» από τους Ευρωπαίους, φίλους και εχθρούς του Κυριάκου Μητσοτάκη, για να καταρρεύσει το αφήγημα. Τώρα …μάλλον παίζουν με τη φωτιά.
