Της Δέσποινας Παπαδοπούλου*

Οι Ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί ακινήτων με αφορμή τα γεγονότα στο Ειρηνοδικείο είναι ένα πολύ δύσκολο θέμα για να πάρει κανείς συνολική θέση χωρίς να υποπέσει σε ηθικές και συναισθηματικές αξιολογήσεις.

Όμως επειδή φαίνεται ότι το θέμα θα αποτελέσει πολύ σοβαρό αντικείμενο συγκρούσεων στο άμεσο μέλλον, για πολύ δικαιολογημένους λόγους, θα ήθελα να θέσω κάποια θέματα που τα θεωρώ σοβαρά.

1ον. Οτι η κατοικία και η ιδιοκτησία στην Ελλάδα αποτελεί ένα θέμα ταμπού για λόγους που εδώ δεν μπορούν να εξηγηθούν. Ομως υπάρχει σαφής απόκλιση από την πραγματικότητα και την αντίληψη που συναντάμε στην Ευρώπη.

2ον. Οτι ο οποιοσδήποτε πλειστηριασμός από πάντα θεωρούνταν μία ανήθικη πράξη με πολύ αρνητικό πρόσημο, ανεξάρτητα αν γίνεται με την απόλυτη πρωτοβουλία και συναίνεση του ιδιοκτήτη, με βάση σχεδίου του ιδιοκτήτη να οδηγήσει εκεί τα πράγματα ή αν ο ιδιοκτήτης βρίσκεται στην άβουλη θέση του "θύματος" που χάνει το σπίτι του.

3ον. Οτι από το 2ο σημείο κατανοούμε ότι υπάρχουν πολλές και διαφορετικές κατηγορίες ιστορικού στους πλειστηριασμούς, που για να ασκήσουμε δίκαιες πολιτικές πρέπει να λάβουμε υπόψη.

4ον. Οτι η κοινωνική δικαιοσύνη, η κοινωνική ειρήνη και άρα η κυβέρνηση δοκιμάζονται σε ύψιστο βαθμό από μία πολιτική που συνδέεται στη ρίζα της με το νεο-φιλελεύθερο σύστημα. Εκτός αν την κατοικία την παίρνει το κράτος και όχι ιδιώτης που εκεί αλλάζει ολόκληρη η προσέγγιση του θέματος.

5ον. Οτι όταν όλα τα παραπάνω ισχύουν όχι σε πραγματικό χρόνο και τόπο αλλά ηλεκτρονικά, είναι σαφές ότι δημιουργείται οξυμένο περιβάλλον αδιαφάνειας ως προς τι ακριβώς συμβαίνει, και ποιοι πλειοδοτούν και αν η διαδικασία είναι αληθής και όχι στημένη, αν όντως διενεργείται διαδικασία πλειστηριασμού, κ.α.

6ον. Συνθέτοντας όλες τις παραπάνω παραμέτρους και στο δια ταύτα, πρόκειται για ένα θέμα που πριν να γίνει πράξη ήθελε μεγάλη προσοχή και μελέτη. Αν θέλουμε να μην καταρρεύσει η προσπάθεια κοινωνικής δικαιοσύνης της κυβέρνησης, πρέπει να υπάρξουν και να εφαρμοστούν αξιόπιστα κριτήρια λαμβάνοντας υπόψη όλες τις πιθανές και (απίθανες) περιπτώσεις πλειστηριασμού ενός ακινήτου.

Ότι πρέπει να γίνει σαφής διάκριση μεταξύ εταιριών/επαγγελματικής στέγης και ιδιοκατοίκησης. Ότι μόνο με σύνθεση δύο τριών κριτηρίων, μπορούμε να πούμε ότι εδώ προχωράμε για να προστατέψουμε αυτόν που πρέπει να πάρει τα λεφτά του από έναν κακόπιστο, ή ότι εδώ προστατεύουμε γιατί μια οικογένεια θα μείνει στο δρόμο.

Σε κάθε περίπτωση, θεωρώ ότι σπίτια που είναι κατοικίες και μάλιστα όπου κατοικούν αποδεδειγμένα άνθρωποι, δεν θα πρέπει να πειράζονται σε καμία περίπτωση από μία defacto ανήθικη διαδικασία.

*Η Δέσποινα Παπαδοπούλου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου