Οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, εκλεγμένες με την ψήφο των πολιτών, ασκούν την πολιτική, την οποία είχαν εξαγγείλει και αυτή που πρέπει να προστατεύει τα συμφέροντα των πολλών, όπως άλλωστε επιτάσσει το Σύνταγμα, τουλάχιστον σε σχέση με τη χώρα μας. Το ερώτημα είναι, αν οι κυβερνήσεις μπορούν να υπερκεράσουν την εξουσία που εκπορεύεται από τα πολυποίκιλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και η οποία ασκεί την υπόγεια και καταλυτική επιρροή της, ανεξαρτήτως κομμάτων και κυβερνήσεων.

Του Χρήστου Τσατσαρώνη

Στις δημοκρατίες, όπως αυτές καθορίζονται από τις διαμορφωθείσες συνθήκες των τελευταίων δεκαετιών, η άσκηση της τρέχουσας πολιτικής και ο προγραμματισμός σε εθνικό επίπεδο, ασκείται με βάση τους υπάρχοντες νόμους και όσους ψηφίζονται με πρωτοβουλία της εκάστοτε κυβέρνησης.

Ασκείται, όμως, χωρίς εμπόδια και απρόσκοπτα; Τα κατεστημένα συμφέροντα, αφήνουν απροστάτευτα τα συμφέροντά τους, αυτά που έκτισαν περιουσίες εκατομμυρίων επί χρόνια, μέσα από υπόγειες διαδρομές, διαπλοκές και συμφωνίες κυρίων, στηριγμένες προφανώς στο αμοιβαίο όφελος και - κυρίως - στην ομερτά;

Η απάντηση, προφανώς, είναι εύκολη, αλλά είναι δύσκολο στον απλό πολίτη (για μένα ο όρος ''μέσος άνθρωπος'' είναι και λαθεμένος και ανύπαρκτος επί της ουσίας) να κατανοήσει το τρομακτικό πραγματικά εύρος δραστηριοτήτων που καλύπτουν τα κατεστημένα συμφέροντα - από το νεράκι που πίνει και τον αέρα που αναπνέει, μέχρι και το πόσο και πως θα ζήσει, θα φροντίσει την οικογένειά του, θα μεγαλώσει και θα μορφώσει τα παιδιά του, για να μιλήσουμε για κάποια από τα βασικότερα στοιχεία που καθιστούν τη διαβίωσή του, τουλάχιστον υποφερτή.

Τι να πρωτοαριθμήσεις, από γεγονότα και καταστάσεις που, όχι απλώς πιστοποιούν ότι ο εκτροχιασμός των συμφερόντων είναι διαρκής και απλώνεται σε κάθε δραστηριότητα της δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας, αλλά πολλές φορές καθίσταται επικίνδυνος για την ίδια την αστική δημοκρατία και τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών μιας χώρας.

*** Επιχειρηματίες πρώτου μεγέθους και ισχυρού εκτοπίσματος, διαθέτουν (sic) πλειάδα ανθρώπων τους σε καίριες θέσεις θεσμών, σε Μέσα Ενημέρωσης, ακόμα και σε κόμματα και στη Δικαιοσύνη, για να μην πάμε στη δημιουργία λόμπι, δίπλα στα κέντρα δημιουργίας νομοσχεδίων και λήψης αποφάσεων στις Βρυξέλλες...Και μέσω αυτών των ανθρώπων, ασκούν κανονική εξουσία, αποτελούν δηλαδή την περίφημη παραεξουσία, σε κάθε περίπτωση που θίγονται τα συμφέροντά τους...

*** Οικονομικά συμφέροντα, δεμένα χρόνια με τους πιο αναχρονιστικούς κύκλους της Εκκλησίας, ακόμα και σε υψηλό επίπεδο - από το Βατοπέδι, τη Βιστονίδα, δεκάδες εκτάσεις που οικειοποιήθηκε ή διεκδικεί από το Δημόσιο, με...βουλοκέρια και σφραγίδες, ενώ την ίδια στιγμή αντιδρά στο διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας, παρά το ότι ο έλληνας φορολογούμενος πληρώνει το μισθό τους. Παρεμπιπτόντως, δεν είδα κάποιον ιερωμένο να περνάει δύσκολα στα χρόνια της κρίσης, σε αντίθεση με τις χιλιάδες συμπολιτών μας...

*** Η ανάληψη της διακυβέρνησης μιας χώρας, επ' ουδενί δεν σημαίνει ότι αυτομάτως ελέγχει και την νομή της εξουσίας, που εκπορεύεται από λεγόμενο ''βαθύ κράτος''. Από τις πιο απλές, για παράδειγμα, δικαστικές αποφάσεις, μέχρι αποφάσεις για μικρές ή μεγάλες επενδύσεις ή για πρόστιμα παραβάσεων νομοθεσίας, σχεδόν πάντα ένα ''αόρατο χέρι'' επεμβαίνει, προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων, ώστε να ανατραπούν δεδομένα και αποφάσεις ή σχέδια που δεν εξυπηρετούν πρόσωπα, επιχειρήσεις και διάφορα συνασπισμένα λόμπι...

*** Χαρακτηριστικό παράδειγμα λειτουργίας εξωθεσμικών κέντρων, παράκεντρων δηλαδή, αποτελεί η αφοπλιστική προ ετών ομολογία, κορυφαίου σήμερα επιχειρηματία - ο οποίος μάλιστα είναι από τους λίγους που επενδύουν και δεν περιμένουν τους ξένους, αλλά τους έφεραν οι ίδιοι - για το πως ένα ισχυρό καρτέλ είχε κατορθώσει, μέσω ανθρώπων του σε όλο το φάσμα του Δημοσίου, να τον πετάει έξω από όλα τα έργα που διεκδικούσε, πιστεύοντας αφελώς ότι οι ειλικρινείς τιμολογήσεις του και προσφορές του, που συνέφεραν το δημόσιο ταμείο, θα...επιβραβεύονταν!

Αυτό που πρέπει να επισημανθεί, είναι το γεγονός ότι το τόξο των επιχειρηματιών, που ''ακούει'' στον όρο ''νταβατζήδες'', από την περίφημη πολιτική ρήση του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, δεν έπαψε ποτέ, ούτε και σήμερα να αξιώνει για τον εαυτό του τη θέση όχι απλώς αυτού που αποφασίζει, αλλά αυτού που επιβάλλει, βρίσκοντας απέναντί του, για πρώτη φορά, πολιτικούς που δεν...υπακούουν, αλλά - αντιθέτως ως προς το συνήθη - προχωράνε με βάση αξιοκρατικά κριτήρια και με βάση το δικό τους πρόγραμμα.

Και αυτή η δραστική αλλαγή δεδομένων ως τώρα καταστάσεων, συνιστά για τα κατεστημένα συμφέροντα και την παραεξουσία, μεγάλο εμπόδιο και...εκτροχιασμό παγιωμένων για δεκαετίες πρακτικών εκμαυλισμού και ελέγχου της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας. Συνιστά απώλεια της δικής τους παρα-εξουσίας και αυτό δεν το συγχωρούν στην παρούσα κυβέρνηση, που τόλμησε να σηκώσει ανάστημα, μπροστά στο χρυσίζον μπόι τους, που το θεωρούσαν φυσιολογικό, να είναι...ψηλότερο κάθε κυβέρνησης.

Το ξεδόντιασμα κάποιων τέτοιων νοσηρών και επιβλαβών για τη δημόσια οικονομική ''υγεία'' φαινομένων και συγκεκριμένων ''νταβατζήδων'' της δημόσιας ζωής, σαφώς αποτελεί ένα πραγματικό επίτευγμα για την κυβέρνηση, καθώς δείχνει προς όλους ότι θέλει και μπορεί να αλλάξει αυτό το άρρωστο και σάπιο, ου μη και πλήρως αντιπαραγωγικό ''σύστημα''. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι μηχανισμοί που έχουν στηθεί επιμελώς και επί χρόνια, θα πάψουν να παρεμβαίνουν ποικιλοτρόπως σε δημόσια και ιδιωτική ζωή, υποδυόμενα μάλιστα και τον μανδύα του φιλολαϊκού παράγοντα. Τα παραδείγματα δεν εντρυφούν μόνο στο επιχειρηματικό τοπίο, αλλά φτάνουν μέχρι το... άβατο του δικαστικού σώματος, τα Μέσα Ενημέρωσης και κορυφαίους θεσμούς της Πολιτείας, που θα έπρεπε - σαν τη γυναίκα του Καίσαρα - όχι μόνο να φαίνονται, αλλά και να πείθουν δια των ενεργειών τους ότι ενεργούν τίμια.

Οι πολίτες αυτής της χώρας, έχουν υποστεί πολλά, πάρα πολλά και έχουν στερηθεί άλλα τόσα, μέσα στα μαύρα χρόνια της κρίσης και για τον λόγο αυτό δεν πρέπει να ξεχνάνε ποιοί μας οδήγησαν στη φτωχοποίηση, ποιοί διέλυσαν την οικονομία και την κοινωνία, ποιοί διέφθειραν τα πάντα, έχοντας οι ίδιοι διαφθαρεί, ποιοί καρπώθηκαν δανεικά κι αγύριστα εκατομμύρια. Ποιοί έχουν παχυλούς λογαριασμούς σε φορολογικούς παραδείσους, ποιοί - ως διατεταγμένο μετερίζι του παλιού συστήματος - προσπαθούν και σήμερα να φρενάρουν ελέγχους, να συκοφαντούν με τον τρόπο τους τις κυβερνητικές προσπάθειες και το παραχθέν έργο τους, να υποδεικνύουν τι πρέπει να γίνει τώρα και στο μέλλον και να θεωρούν εαυτούς εξαγνισμένους παλαιών τε και τωρινών αμαρτημάτων τους.