Οι πανδημίες είναι σπάνια φαινόμενα. Έτσι, δεν υπάρχει εμπειρία -ούτε καν καταγεγραμμένη- για το πώς περιορίζεται. Παράλληλα, δε γνωρίζουμε κάποια ιστορική περίπτωση περιορισμού μιας πανδημίας. Έτσι, βασιζόμαστε πάρα πολύ, στα όσα αναφέρουν οι γιατροί και γενικότερα οι επιστήμονες, οι οποίοι και πάλι δεν έχουν κάποια εμπειρία, ούτε και κάποια “νίκη” (κατά πανδημίας) στο ενεργητικό τους.

Αναδημοσίευση - Του Γιάννη Σιάτρα

Με βάση τους αριθμούς που ανακοινώνονται, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, η πανδημία έχει ξεφύγει από το σημείο που μπορεί να περιοριστεί -αν θα μπορούσε ποτέ να περιοριστεί.

Αντιλαμβάνομαι πως όλες οι προσπάθειες γίνονται, όχι για τον περιορισμό των κρουσμάτων, αλλά για την καθυστέρησή τους. Όμως, με βάση την εμπειρία που έχουμε όλοι μας πλέον αποκτήσει, τα όσα έχουμε διαβάσει και την καθημερινή παρακολούθηση των εξελίξεων, αμφιβάλλω αν μπορούμε ακόμη έστω και να καθυστερήσουμε τη “φυσιολογική εξέλιξη” των πραγμάτων.

Επίσης, αντιλαμβάνομαι και δικαιολογώ το lockdown της άνοιξης, αφού οι κυβερνήσεις χρειάζονταν μία περίοδο για να προσαρμόσουν τα ιατρικά τους συστήματα και τις λειτουργίες των κοινωνιών. Άλλες εκμεταλλεύτηκαν το διάστημα αυτό και άλλες το σπατάλησαν άπρακτα, σε ανούσιες έως ανόητες εκδηλώσεις και σε μεγάλα λόγια.

Άποψή μου, η οποία δε διεκδικεί το χαρακτηρισμό του “θέσφατου”, είναι ότι, με τα νέα περιοριστικά μέτρα σε όλη την Ευρώπη, η ζημιά θα είναι μεγαλύτερη από το όφελος. Ήδη, θα πρέπει να ξεχάσουμε ακόμη και τα πολύ αρνητικά σενάρια που κάναμε για την εξέλιξη των οικονομιών (και της ελληνικής οικονομίας ειδικότερα) καινα πάμε σε ακόμη πιο αρνητικά.

Τα σημερινά μέτρα που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός, επικεντρώθηκαν, σχεδόν αποκλειστικά, στον κλάδο της εστίασης, την οποία έκλεισε για ένα μήνα. Η λειτουργία του (ευρύτερου) κλάδου της εστίασης, δείχνει το επίπεδο της ψυχολογίας μιας κοινωνίας, αφού, μέσα απ’ αυτό τον κλάδο διέρχονται οι περισσότερες κοινωνικές εκδηλώσεις των ανθρώπων.

Είναι ανώφελο το να διατηρείς τα εμπορικά μαγαζιά ανοιχτά, όταν έχεις κλείσει την εστίαση, όχι απλά επειδή δε μπορείς να σταματήσεις κάπου για ένα καφέ (κάτι που συνδυάζεται με τα ψώνια), αλλά επειδή με τα μαγαζιά της εστίασης κλειστά, πλημμυρίζεις με έντονο αρνητισμό, κάτι που σε αποτρέπει να πας και να περπατήσεις στην Ερμού, ή σε άλλες εμπορικές γειτονιές.

Και αν μέχρι το Δεκέμβριο δε μειωθούν τα κρούσματα (κάτι που θεωρώ αρκετά πιθανό), πώς θα ανοίξει, τότε, ο Πρωθυπουργός την εστίαση; Αν την ανοίξει, πώς θα δικαιολογήσει το κλείσιμο του Νοεμβρίου; Και αν δε την ανοίξει; Θα διατηρήσει τα μαγαζιά κλειστά και το Δεκέμβριο;

Αυτό δεν είναι μόνο οικονομική καταστροφή -όχι μόνο για την εστίαση, αλλά για ολόκληρο τον εμπορικό κόσμο- αλλά θα είναι και πολιτική καταστροφή, επειδή ο αρνητισμός δε θα σβηστεί εύκολα, κυρίως όταν συνοδεύεται από μία μεγάλη ύφεση και ανεργία.
Και μπορεί οι εκλογές να απέχουν ως το 2023 -βέβαια, ξεχάστηκε- όμως ο αρνητισμός λειτουργεί σωρευτικά μέσα στον εγκέφαλο. Βεβαίως, θα πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας ότι οι επόμενες εκλογές θα πραγματοποιηθούν με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής.

Και βεβαίως αντιλαμβάνομαι την απειλή της πανδημίας για τις ζωές μας. Και φροντίζω να παίρνω όλα τα μέτρα -τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για την επαγγελματικό μου περιβάλλον- ακόμη και σε υπερβολικό βαθμό. Όμως, θεωρώ ότι στην περίοδο αυτή κάτι γίνεται λάθος.

Εκτιμώ ότι, σ’ αυτή τη φάση, οι γιατροί (οι οποίοι νομίζουν ότι η κοινωνία μπορεί να λειτουργήσει σε ένα “αποστειρωμένο” περιβάλλον ενός πειράματος), παρέσυραν τον πολιτικό, ο οποίος οφείλει να είναι ψύχραιμος, να έχει φαντασία, να παίρνει λελογισμένα ρίσκα και όλες τις παραμέτρους υπόψη του. Και αυτό δεν είναι καλό. Ούτε για τον πολιτικό, αλλά ούτε και για μας -ενώ αμφιβάλλω εάν θα αποβεί θετικό ακόμη και για τους γιατρούς.