Tου Ανδρέα Πετρόπουλου
Μέτρα ή μια από τα ίδια; Πάμε λοιπόν...
Αυτόν που μπήκε μέσα στο γήπεδο έχοντας στη ζώνη του όπλο, τον τελειώνεις σήμερα, αν όχι χθές.
Αυτό είναι το πρώτο μέτρο.
Αν θα το κάνεις βάσει των κανονισμών του ποδοσφαίρου, του ελληνικού ή του ευρωπαϊκού, των FIFA, UEFA κλπ. δεν ενδιαφέρει.
Αν έχει καταγραφεί ως "φίλος" έχεις ένα λόγο παραπάνω να το κάνεις.
Τότε και μόνο τότε έχει νόημα, η προσωρινή διακοπή του πρωταθλήματος και όλα τα υπόλοιπα μέτρα που θα δρομολογηθούν.
Τότε και μόνον τότε, αποβάλεις και τον άλλον, που υποτίθεται του έχει αφαιρεθεί ο τίτλος του προέδρου, αλλά διακόπτει το πρόγραμμά της η ΕΡΤ για να μεταδώσει δηλώσεις του.
Τότε και μόνο τότε γίνεται κατανοητό το "δεν υπολογίζω το πολιτικό κόστος"
Τότε και μόνο τότε σου αρκεί ένα χρονικό διάστημα ενός μήνα για να εφαρμόσεις πλαίσιο και αρχές, έχοντας τις δεσμεύσεις όλων.
Αν όχι, τότε δικαιώνεις δικαιώνεις όσους χασκογελούσαν όταν προσπαθούσες (και συνεχίζεις) να βάλεις σε μια τάξη, ένα διάτρητο σύστημα, που δεν υπακούει σε κανόνες, ευρωπαϊκούς ή άλλους, και (συνεχίζει να) σε αντιμετωπίζει με όρους εγκληματικής οργάνωσης.
Γιατί πραγματικά δεν γίνεται να παλεύεις τόσα χρόνια, να φέρεις στο ποδόσφαιρο κάτι διαφορετικό, πιο υγιές, λιγότερο χυδαίο τουλάχιστον. Και να βλέπεις αυτές τις εικόνες που διασύρουν τη χώρα διεθνώς (αλλά και την ίδια την κυβέρνηση).
Έτυχαν λοιπόν μόνο δύο περιστατικά, για να σε συγκρίνουν με το μαύρο χθες του ποδοσφαίρου:
Και τα δύο έγιναν στο ίδιο γήπεδο. Το πρώτο ξεκίνησε με μια κανονική διακωμώδηση του αθλήματος για να καταλήξει χθες σε παρ'ολίγον τραγωδία. Και έγιναν στο ίδιο γήπεδο γιατί επικρατεί το αίσθημα "η εμείς ή κανείς"! Αλλά αυτό με άλλους πρωταγωνιστές το ζούμε 20 χρόνια. Φτάνει πια!
Συμπέρασμα: Όσες καλές προθέσεις και να έχεις, όσα βήματα κάνεις προς την κατεύθυνση της εξυγίανσης, τόσο τα εμπόδια θα μεγαλώνουν, τόσο οι μάχες παλαιών και νέων "χαλίφιδων" θα μαίνονται στο παρασκήνιο.
Τους τελειώνεις τώρα και έχεις την κατανόηση και την συμπαράσταση εκατομμυρίων φίλων του ποδοσφαίρου και όλων των κανονικών ανθρώπων που ακόμα ελπίζουν...
Μόνο έτσι.
