Η συζήτηση για το ελληνικό χρέος είναι ήδη σε εξέλιξη. Η ελληνική κυβέρνηση στοχεύει σε μία καθαρή έξοδο μετά τον Αύγουστο του 2018, το ΔΝΤ αρχίζει και κάνει νέα “χτυπήματα” για επιπλέον ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, ενώ κάποιοι ευρωπαικοί κύκλοι (οι οποίοι σχετίζονται με την εποχή Σόιμπλε) προσπαθούν να συνδέσουν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης με κάποιου τύπου προαπαιτούμενα.

Του Γιάννη Αγουρίδη

Το αποκαλούμενο "γαλλικό κλειδί" που είχε κατατεθεί ως πρόταση, τίθεται σε διαδικασία κατάρτισης και φαίνεται ότι αποτελεί ένα σύστημα που θα συνδέει το ύψος των ετήσιων αποπληρωμών χρέους με τον ετήσιο ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ. Πρακτικά, η λογική της πρότασης είναι ότι οι ετήσιες υποχρεώσεις εξυπηρέτησης του χρέους θα αυξομειώνονται ανάλογα με τη δυνατότητα της οικονομίας.

Συμβιβασμός διαφορετικών προσεγγίσεων

Με βάση τα μέχρι στιγμής δεδομένα, το ΔΝΤ διατηρεί την εκτίμησή του για μέσο όρο ανάπτυξης 1% ετησίως μακροπρόθεσμα για την ελληνική οικονομία, ενώ η εκτίμηση της Ευρωζώνης κινείται στην περιοχή του 2%. Από τη διαφορά αυτή προκύπτουν και οι διαφορετικές εκτιμήσεις που αφορούν στη βιωσιμότητα του χρέους και της εξυπηρέτησής του.

Ως φαίνεται, η γαλλική πρόταση, συμβιβάζει τα τις διαφορές με την "ενίσχυση" της ανάπτυξης, όταν απαιτείται, για αυτό και η ελληνική πλευρά θα πρέπει να καταρτίσει ένα "ολιστικό αναπτυξιακό πρόγραμμα", όπως προέκυψε από την τελευταία συνεδρίαση του Eurogroup.Όπως δήλωσε άλλωστε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος «αν η ανάπτυξη είναι απογοητευτική, θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη ελάφρυνση του χρέους. Αν η ανάπτυξη πηγαίνει καλύτερα του αναμενόμενου, ο μηχανισμός δεν θα ενεργοποιηθεί». Θα πρόκειται για ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα "εγγυάται" την αύξηση του ΑΕΠ τα επόμενα χρόνια με εθνικούς και κοινοτικούς πόρους, σε περίπτωση που παραστεί ανάγκη. Το ζητούμενο είναι ο τρόπος που θα δομηθεί, καθώς και το πως θα το "υποδεχτούν" οι Ευρωπαίοι εταίροι και το ΔΝΤ.