Δεν μπορεί να αποδίδεται δόλος ή κίνηση προς δημιουργία εντυπώσεων στο να ερευνηθούν οι λογαριασμοί του Σημίτη με την πορεία του χρήματος και όχι μόνο, κατά την επίμαχη περίοδο των μεγάλων σκανδάλων, όταν μάλιστα δύο από τους κύριους υπουργούς του βρίσκονται μέσα για διαφθορά! Και τώρα είτε θα αποδοθεί άσπιλος και απαλλαγμένος από κάθε υποψία -κάτι που και ο ίδιος έπρεπε ήδη να έχει επιδιώξει βοηθώντας στο έργο αυτό- είτε η δικαιοσύνη θα πάρει τον δρόμο της.

Δεν πρόκειται άλλωστε ούτε να δοξαστεί, ούτε να αδικηθεί....ποινικά τουλάχιστον. Γιατί τη πολιτική ευθύνη για τα πεπραγμένα του, την αποδίδει ο λαός. Και αλίμονο στους πολιτικούς και στον τόπο, αν η δικαιοσύνη έστω και αργά δεν κάνει τη δουλειά της. Σε άλλα περισσότερο ευνομούμενα κράτη, αυτό θεωρείται ως απόλυτα φυσιολογική διαδικασία για πολύ μικρότερες περιπτώσεις, που δεν εξαντλείται σε χρονοβόρες διαδικασίες, ούτε υπάρχουν νόμοι φτιαγμένοι να δημιουργούν προσκόμματα απόδοσης ευθυνών και κατηγοριών.

Όταν ο Τσοχατζόπουλος στη δίκη του οποίου κατέθεσε ως μάρτυρας ο Σημίτης, επαναλάμβανε συνεχώς ότι δεν ενήργησε μόνος του, με τον δεύτερο να αντικρούει ότι δεν είχε ιδέα σε ένα συνεχές σκάνδαλο τεράστιων ποσών, ενώ ως πρωθυπουργός ήταν ο προεδρεύων σε συνεδριάσεις του ΚΥΣΕΑ, οι υποψίες δεν μπορεί παρά να δημιουργούνται. Και τότε ίσως ήταν καλύτερα να ζητούσε δημοσίως ο ίδιος το άνοιγμα των λογαριασμών του, αφού συνταγματικά δεν ήταν υποχρεωμένος, δείχνοντας τις θετικές προθέσεις του.

Όταν ο Μ. Ζοσεράν της Thales και ειδικός πλέον μάρτυρας στη Γαλλία, είχε καταθέσει επισήμως στους εισαγγελείς της Νίκαιας της Γαλλίας Gilles Accomando και Muriel Fusina για συμβόλαια της εταιρείας με μίζες στο εξωτερικό, ανάμεσα στα οποία ήταν και μαύρο χρήμα που είχε διακινηθεί για δωροδοκία Ελλήνων κρατικών αξιωματούχων και για «δουλειά που χάθηκε γιατί οι Αμερικανοί λάδωναν πολύ υψηλότερα από το υπουργείο Άμυνας» τον διέψευδαν. Όταν ξαναεξετάστηκε προ ημερών από Έλληνα εισαγγελέα δίνοντας πιο συγκεκριμένα στοιχεία όπως ακούμε, τότε το άνοιγμα των λογαριασμών Σημίτη και των πέριξ, δεν μπορεί παρά να είναι η φυσική συνέχεια και πιστεύουμε ότι δεν θα περιοριστούν μόνο στους εντός Ελλάδος.

Όλοι «έπαιξαν» με τα ταμεία προς όφελος της καρέκλας τους, αλλά αυτό που έγινε με την περίοδο Σημίτη, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Το 1992 η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθέτησε την δυνατότητα να επενδύουν τα ασφαλιστικά ταμεία το 20% των αποθεματικών τους σε επισφαλείς επενδύσεις (χρηματιστήριο,  τραπεζικά προϊόντα,  κλπ). Το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη,  συνεχίζοντας την πολιτική Μητσοτάκη, αυξάνει το ποσοστό των αποθεματικών που μπορούν να επενδύσουν τα Ταμεία σε μετοχές και αμοιβαία κεφάλαια σε 23 % και μετά αρχίζει το μεγαλύτερο σκάνδαλο ΟΛΩΝ των εποχών...

Στην περίοδο 1999-2003, με την καθοδήγηση της κυβέρνησης του «εκσυγχρονιστή» Κώστα Σημίτη, και του «τσάρου» της Οικονομίας Γιάννου Παπαντωνίου, τα αποθεματικά των Ασφαλιστικών Ταμείων παίχτηκαν στον τζόγο της Σοφοκλέους και κατέληξαν σε τσέπες ξένων και ντόπιων κερδοσκόπων. Πριν από τις εκλογές της 9ης Απριλίου του 2000, ο Κ. Σημίτης είχε αναλάβει απροκάλυπτα την ενίσχυση του Γενικού Δείκτη του Χρηματιστηρίου με την - εμμέσως πλην σαφώς - ενθάρρυνση των Ασφαλιστικών Ταμείων να επενδύσουν κι άλλα αποθεματικά στο ΧΑΑ,  επειδή οι μετοχές ήταν τάχα φτηνές. Έτσι, για να πάρει ο Σημίτης τις εκλογές,  εξαερώθηκαν και τα τελευταία αποθεματικά των Ταμείων. Υπολογίζεται ότι οι απώλειες των Ταμείων μέσα σ' αυτήν την κατευθυνόμενη παραζάλη του χρηματιστηρίου ξεπέρασαν τα 3,5 δις ευρώ από το 1999 έως το 2002!