Στρασβούργο, πριν πολλά χρόνια, πρωθυπουργός το κόσμημα της πολιτικής, ο Ξενοφών Ζολώτας, υπουργός Εξωτερικών ο φέρελπις τότε, Αντώνης Σαμαράς και αναπληρωτής ο εμπειρότερος, Γιάννης Ποττάκης. Όταν τα γεγονότα επαναλαμβάνονται, όχι ως... φάρσα, αλλά ως πραγματικότητα και αφορούν στην ''αμαρτωλή'' ή όχι σχέση πολιτικής και επιχειρήσεων, έχουν μεγάλο, πολύ μεγάλο ενδιαφέρον...

Στο ισόγειο του ξενοδοχείου που έμενε όλη η ελληνική αποστολή, ένα ποτό στα όρθια πριν το βραδινό επίσημο δείπνο, συζητάμε σε χαλαρό κλίμα με τον Έλληνα πρωθυπουργό την όλη κατάσταση στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη. Χάρμα να τον ακούς, ειδικά όταν είσαι νέος σχετικά στο δημοσιογραφικό επάγγελμα, σου άνοιγαν οι ορίζοντες.

Κάποια στιγμή και όχι μόνον με το θάρρος της νιότης, αλλά γιατί ο ίδιος ο Ζολώτας σου έδινε το δικαίωμα να διατυπώσεις τη σκέψη σου και το ερώτημά σου, του έθεσα το ζήτημα της σχέσης πολιτικής και επιχειρήσεων – για την ακρίβεια του πολιτικού και του επιχειρηματία, καθώς είχα ήδη σε αυτόν τον τομέα αρκετά πλούσια εμπειρία, λόγω της συμμετοχής μου σε οικονομική εφημερίδα.
''Αφού ασχολείσαι, παιδί μου, θα ξέρεις ότι υπάρχει η υγιής σχέση, που παράγει θετικά αποτελέσματα και για τις δύο πλευρές και συνεπώς και για την οικονομία της χώρας, αλλά και η σχέση αλληλεξάρτησης, που τραυματίζει θανάσιμα ακόμα και τα όποια ψήγματα ειλικρινούς αρχικής σχέσης και την καθιστά πρόβλημα για τον ανταγωνισμό, για την οικονομία, για την πολιτική και κυρίως για τη Δημοκρατία’’, ήταν η άμεση απάντησή του.

Μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση η καθαρότητα της τοποθέτησής του και η απολυτότητά του στη συνέχεια της συζήτησης πως, αν δεν σπάσει αυτό το απόστημα της σχέσης αλληλεξάρτησης πολιτικής και επιχειρήσεων, η Ελλάδα θα το πληρώσει αυτό ακριβά, ‘’θα δυστυχήσει’’ ήταν η ακριβής φράση του, όπως ‘’γράφει’΄ το μπλοκάκι των τότε σημειώσεων μου, που ακόμα το κρατάω, κιτρινισμένο, αλλά πολύτιμο.

Πως μου προέκυψε, όμως, ο αείμνηστος Ζολώτας; Στην τότε κουβέντα, λοιπόν, προσετέθη σε λίγα λεπτά και ο Σαμαράς, ο υπουργός Εξωτερικών μας, ο οποίος δεν είχε… ακριβώς την ίδια άποψη και υπεραμυνόταν του δόγματος ότι η συνεργασία πολιτικού και επιχειρηματία μόνον οφέλη επιφέρει στη χώρα και την οικονομία. Τα μετέπειτα πολιτικά του βήματα, πράγματι δικαίωσαν το δόγμα του, το πιστεύω του, χωρίς καμία αμφιβολία...

Για να δούμε, όμως, τα γεγονότα, ψυχρά και αποστασιοποιημένα είτε προέρχονται από παρελθόντες χρόνους και παρελθούσες καταστάσεις είτε από σχετικά πρόσφατες έως και σημερινές: επηρεάζουν οι επιχειρήσεις, μεμονωμένα ή μέσα από τα λόμπι τους και πόσο και πως την πολιτική εξουσία, ‘’παράγοντας’’ οι ίδιες πολιτική, μέσω υποβολής, ακόμα και συγγραφής σχεδίων νόμου, ρυθμίσεων κάθε είδους, φωτογραφικών τροπολογιών, ακόμα και ευρωπαϊκών σχεδίων νόμου;

Το να αναλύσεις φαινόμενα, όπως αυτά των επιχειρηματιών - ''παραδοσιακών'' εκδοτών, που ''παρήγαγαν πολιτική'' για δεκαετίες με τα πρωτοσέλιδά τους, στηριζόμενα σε πακτωλό δανείων, είναι περιτό σήμερα, όταν μάλιστα ''κραταιά'' συγκροτήματα Τύπου, όπως ο ΔΟΛ και ο Πήγασος, κατέρρευσαν, όταν οι τράπεζες εδέησαν να ζητήσουν πίσω κάποια έστω από τα κεφάλαια των εκατομμυρίων ευρώ που τους δάνεισαν. Ψυχάρης και Μπόμπολας, άφησαν στην τύχη τους ιστορικούς τίτλους και δεκάδες εργαζόμενους, αποποιούμενοι τις τεράστιες ευθύνες τους και ''την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια''. Τώρα, τι θα κάνει η Δικαιοσύνη μαζί τους, είναι άλλο θέμα...

Ομοίως τα φαινόμενα του Alter (των Κουρή-Αθανασούλη κλπ), του Τηλέτυπου-Mega (των Μπόμπολα-Βαρδινογιάννη-Ψυχάρη), της Ισοτιμίας και του Veto (των Λαρευντιάδη-Κυριακίδη), της Ελευθεροτυπίας (της οικογένειας Τεγοπούλου και των οφ σορ, ''αγνώστων'' ιδιοκτητών), δεν χρήζουν περαιτέρω ανάλυσης.

Πλην, όμως και τα προαναφερόμενα τρανταχτά παραδείγματα επιχειρήσεων και επιχειρηματιών, αλλά και άλλα (π.χ. Σήμενς, Νοβάρτις, ΚΕΕΛΠΝΟ, στρατιωτικοί εξοπλισμοί κλπ), που σχετίζονται με τα μεγάλα έργα και τον διαμοιρασμό δεκάδων δισ. ευρώ, επί δύο τουλάχιστον δεκαετίες, κυρίως μεταξύ ελάχιστων επιχειρήσεων και επιχειρηματιών, συνιστούν μία κοινή πλέον παραδοχή, ότι χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον για την στήριξη του πολιτικού συστήματος, που με τη σειρά του μοίραζε στους συγκεκριμένους επιχειρηματίες πακτωλό χρημάτων, για να το στηρίζουν.
Είναι το αποκορύφωμα της έννοιας ''Διαπλοκή'', στην πλήρη ανάπτυξή της...

Οι επιχειρηματίες, λοιπόν, ''παρήγαγαν'' επί δεκαετίες τη δική τους ''πολιτική'', την οποία επέβαλαν, ομολογουμένως χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, καθώς το έδαφος ήταν κάτι παραπάνω από πρόσφορο, δυστυχώς, επί των κομμάτων εξουσίας. Ταυτόχρονα, παρήγαγαν ακούραστα κέρδη, καθώς όλο το συγγενικό πεδίο ανάθεσης έργων, ήταν όχι απλώς φιλικό, αλλά τους έστρωνε το κατάλληλο χαλί, ώστε όλα να είναι νόμιμα, έστω νομιμοφανή...
Και η Πολιτική της χώρας, οι πολιτικοί της, τι... παρήγαγαν στο ίδιο διάστημα; ''Παρήγαγαν'', αυτό που ζούμε όλοι μας σήμερα και αγωνιούμε για το τι θα γίνει στο προσεχές, κάθε φορά, Eurogroup. ''Παρήγαγαν'' δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία τα δανείζονταν χωρίς καμία περίσκεψη, χωρίς καμία φειδώ.
''Παρήγαγαν'', δηλαδή, χρέη!!! Χρέη, επί χρεών!!!
Αρκεί να μην έμεναν απλήρωτοι ''οι εργολάβοι'' της πολιτικής, οι... συνέταιροί τους, δηλαδή! Αυτοί που μέχρι και σήμερα ''ωρύονται'' περί ιερών και οσίων του συστήματος που τους εξέθρεψε και το εξέθρεψαν, επιζητώντας την παλινόστησή του, την επιστροφή στις γνωστές συνταγές ''επιτυχίας''.
Αδιαφορώντας ότι έτσι καταστρέφουν και ό,τι απέμεινε από το υγειώς επιχειρείν - που ευτυχώς υπάρχει ακόμα και μάλιστα δίνει άριστα δείγματα γραφής.
Αδιαφορούν, όμως και για την χειμαζόμενη κοινωνία, τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες-φορολογούμενους-άνεργους.
Και αυτό είναι το χειρότερο όλων, καθώς συνιστά την τέλεση ενός ακόμα εγκλήματος σε βάρος τους...

(Υ.Γ.: Σχέσεις, αλλοίμονο, μεταξύ επιχειρήσεων και πολιτικών, βεβαίως και πρέπει να υπάρχουν. Αλλά, θα πρέπει να είναι διαφανείς, γνωστές και επικοδομητικές και να ελέγχονται μέσω επιτροπών, ανά τομέα, από τη Βουλή. Γιατί, σαφώς οι επιχειρήσεις διαθέτουν ικανότατα και έμπειρα στελέχη, που έχουν γνώση των αγορών διεθνώς και μπορούν να έχουν πολύτιμη συμβολή στην προσπάθεια κάθε κυβέρνησης, να ακολουθήσει τα βήματα που πρέπει, για υπάρξει αξιοκρατική ανάπτυξη, να παραχθεί πλούτος, να υπάρξει δίκαιο μοίρασμά του στην κοινωνία και να ενισχύσει καθοριστικά τα προβληματικά σήμερα κρατικά ταμεία).