Της Ιφιγένειας Κοντού

«Τα online brands είναι πολύ πιο σημαντικά από τα φυσικά brands», δήλωσε κάποτε ο Jeff Bezos. Ίσως τότε η δήλωσή του να ακούστηκε αντισυμβατική, σήμερα όμως ο ιδρυτής της μεγαλύτερης online επιχείρησης στον κόσμο, δικαιώνεται. Πόσο σημαντικό brand είναι σήμερα η Amazon;

Στις αρχές της χρονιάς, η Amazon ανακηρύχτηκε το πιο πολύτιμο brand αφήνοντας πίσω μια σειρά από αξιόλογους επώνυμους αντιπάλους. Άρπαξε τον τίτλο από την Google και την Apple ενώ η μόνη που την νίκησε είναι η Disney που κατέκτησε τον τίτλο του πιο δυνατού brand της χρονιάς. Μέσα στη δεκάδα με τα πιο πολύτιμα brands, φιγουράρουν ονόματα όπως Samsung, Facebook , Microsoft και η αμερικάνικη αλυσίδα καταστημάτων Wallmark. Το Alibaba μόλις που κατέκτησε την 12η θέση.

Καθόλου άσκημα για ένα brand που ξεκίνησε ως online βιβλιοπωλείο πριν από 23 χρόνια αλλά απέδειξε ότι δίκαια ονομάστηκε Amazon. Σαν τον μεγαλύτερο ποταμό στον κόσμο, η επιχείρηση του Jeff Bezos κυλάει ορμητικά, καλύπτει τεράστιες αποστάσεις και δεν γυρίζει πίσω. Ακόμη κι αν το μπροστά σημαίνει έξω από το διαδίκτυο. Μόλις πριν από έναν μήνα, η μεγαλύτερη online επιχείρηση στον κόσμο, από το 2015, άνοιξε το πρώτο της φυσικό κατάστημα, το supermarket Amazon Go. Η διαφήμισή του μιλάει για μια νέα εμπειρία shopping όπου δεν περιμένεις στην ουρά αφού δεν υπάρχει ταμείο. Δεν λέει βέβαια ότι δεν βλέπεις άνθρωπο αφού δεν υπάρχουν υπάλληλοι. Απλώς σκανάρεις το έξυπνο κινητό σου μπαίνοντας και η Amazon κάνει όλα τα άλλα, με προηγμένους αλγορίθμους . «Η πιο εξελισμένη τεχνολογία αγορών του κόσμου» το χαρακτηρίζει η ίδια η εταιρία.

Από την άλλη, η εταιρία δεν δραστηριοποιείται πλέον μόνο στο εμπόριο , διαδικτυακό ή όχι, αλλά παράγει και προϊόντα υψηλής τεχνολογίας ανταγωνιστικά αυτών που παράγουν τα μεγάλα brands.

Η σκοτεινή πλευρά της Amazon

Τον Νοέμβριο του 2017, η Mirror δημοσίευσε ένα άρθρο-έρευνα του ρεπόρτερ Alan Selby ο οποίος κατάφερε να χωθεί σαν εργάτης σε ένα από τα εργοστάσια της εταιρίας στο Essex και να εργαστεί για πέντε εβδομάδες. Ο ρεπόρτερ δεν μπήκε στην Amazon μόνο για να πακετάρει, ενώ δούλευε, τραβούσε πλάνα με κρυφή κάμερα [ ειρωνία: αγορασμένη από το eshop της εταιρίας]. O Selby αποκάλυψε ότι οι εργαζόμενοι στην Amazon υφίστανται φοβερές συνθήκες πίεσης που τους επιβάλλουν για παράδειγμα, να πακετάρουν 300 τεμάχια την ώρα! Κάθε πακετάρισμα δεν μπορεί να διαρκεί περισσότερο από 9 δευτερόλεπτα! Οι εργαζόμενοι εξαντλούνται σε τέτοιο βαθμό που μερικές φορές αποκοιμιούνται όρθιοι! Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν φύγει με ασθενοφόρο.

H Amazon πάντως δήλωσε ότι «παρέχει ένα ασφαλές και θετικό περιβάλλον εργασίας».

Τα ίδια και χειρότερα φαίνεται ότι ισχύουν για τους οδηγούς της Amazon που πολλές φορές υποχρεώνονται να εργάζονται για περισσότερες από 11 ή 12 ώρες την ημέρα, να παραδίδουν γύρω στα 200 πακέτα σε κάθε βάρδια και να ουρούν σε ένα μπουκάλι που έχουν μαζί τους γιατί στην κυριολεξία δεν υπάρχει χρόνος ούτε για να πάνε στην τουαλέτα.

Τα παράπονα για τις συνθήκες εργασίας που θυμίζουν γαλέρα δεν φάνηκαν να πτοούν την εταιρία που επενδύει σε νέες καινοτόμες λύσεις για να ελέγχει την παραγωγικότητα των υπαλλήλων της. Μία από τις πρόσφατες πατέντες της είναι το «έξυπνο βραχιολάκι» που φοριέται στο χέρι των εργαζομένων και παρακολουθεί κάθε κίνησή τους. Στην περίπτωση που το χέρι κινείται προς λάθος κατεύθυνση, το έξυπνο βραχιόλι το βάζει στον ίσιο δρόμο με μικρές δονήσεις. Πολύ πρακτικό! Οι υπάλληλοι δεν μπορούν ούτε να ξυστούν.

Το ανθρώπινο πρόσωπο της Amazon

Ναι, ο αδιαφιλονίκητος γίγαντας του e commerce διαθέτει κι ένα ανθρώπινο πρόσωπο το οποίο δεν χάνει την ευκαιρία να προβάλει στο εταιρικό site με άρθρα όπως αυτό που αναφέρεται στο τμήμα DRbA [ Disaster Relief by Amazon]. Ένα τμήμα – όπως το λέει και το όνομά του – επιφορτισμένο με την ευθύνη να προσφέρει βοήθεια/ανακούφιση σε περίπτωση φυσικών καταστροφών τόσο στις ΗΠΑ όσο και στον υπόλοιπο κόσμο.

Η Bettina Stix η υπάλληλος που εμπνεύστηκε το DRbA , εξηγεί πώς για παράδειγμα τα αεροσκάφη Prime Air της Amazon έφτασαν γεμάτα προμήθειες στο Πουέρτο Ρίκο ή στα Virgin Islands ή ακόμη πώς βοήθησαν όσους έχασαν τα σπίτια τους στις πυρκαγιές στη βόρεια Καλιφόρνια.

Ένα άλλο άρθρο που φιλοδοξεί να παρουσιάσει ένα ανθρώπινο πρόσωπο για τη εταιρία είναι αυτό που μιλάει για τα 4.000 σκυλιά που πηγαίνουν κάθε μέρα στη δουλειά μαζί με τους κηδεμόνες τους που είναι υπάλληλοι της Amazon. Είναι ευπρόσδεκτα στην εταιρία. Πραγματικά, πολύ ωραία ιδέα να σέβεται μια εταιρία τα σκυλιά των υπαλλήλων της. Ακόμη καλύτερα βέβαια να σέβεται τους υπαλλήλους της που δουλεύουν σαν σκυλιά.

Μεγάλα σχέδια για ένα μεγάλο brand

Όταν τον Σεπτέμβριο του 2017, η Amazon εξαγόρασε την Whole Foods [για 13 δισ. δολλάρια] κανείς δεν υποψιαζόταν ότι θα άνοιγε το Amazon Go. Ούτε και τώρα μπορεί κανείς να φανταστεί τι έχει στο μυαλό του ο Jeff Bezos και γιατί φιλοδοξεί να κάνει μια δεύτερη έδρα, άλλο έναν νέο χώρο για κεντρικά γραφεία – το ΗQ2 – εκτός από αυτά που η εταιρία διαθέτει στο Σηάτλ των Ηνωμένων Πολιτειών. [www.amazon.com/amazonHQ2]

Ένα πιθανό σχέδιο της Amazon μπορεί να είναι να αξιοποιήσει την πολύτιμη γνώση που διαθέτει ως γίγαντας του e commerce, όλα αυτά τα “insights” όπως λέγονται στη γλώσσα του Marketing και της Επικοινωνίας διεκδικώντας ως τρίτος και πολύ δυνατός παίκτης μια θέση δίπλα στο Google και το Facebook. Το σίγουρο είναι ότι έχουμε ακόμη να δούμε πολλά από την Amazon.

Το λογότυπο της είναι γνωστό για το κίτρινο καμπυλωτό βελάκι που ξεκινάει από το a και φτάνει ως το z. Αυτό δεν σημαίνει μόνο ότι η εταιρία παραδίδει δέματα από το ένα σημείο στο άλλο αλλά επίσης ότι καλύπτει μια ολόκληρη γκάμα από προϊόντα, με άλλα λόγια τα πάντα. Από το a μέχρι το z. Μόνο που από ό,τι φαίνεται δεν υπάρχει πάντα χώρος για ανθρώπους ενδιάμεσα.

Η είδηση πέρασε στα ψιλά. Ένας 26χρονος κρατούμενος πέθανε στις φυλακές Λάρισας. Είχε μεταφερθεί πρόσφατα εκεί από τις φυλακές Μαλανδρίνου όπου κρατούνταν αρχικά, με την ελπίδα ότι θα έβρισκε ιατρική βοήθεια αλλά δεν πρόλαβε. Τον βρήκαν νεκρό στο κελί του οι συγκρατούμενοί του την Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου. Κρίμα.

Περισσότερα...

Του Νίκου Σερβετά*

Είναι καλοκαίρι του 1992, για την ακρίβεια 4 Ιουνίου. Ζω στη Σουηδία και, μεταξύ άλλων, συνεργάζομαι με μεγάλο, τότε, Αθηναϊκό ραδιοφωνικό σταθμό.
Την προηγούμενη μέρα, στο δημοψήφισμα που έχει γίνει οι Δανοί έχουν πει «Όχι» στη Συνθήκη του Μάαστριχ. Αμέσως συγκαλείται στο Όσλο έκτακτη διάσκεψη του ΝΑΤΟ, με ουσιαστικό αντικείμενο τον χειρισμό του θέματος της Δανίας.

Πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών στην Ελλάδα είναι την περίοδο αυτή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Το «Μακεδονικό» βρίσκεται στο φόρτε του και έχει ήδη κατατεθεί η περίφημη πρόταση Πινέϊρο. Ήταν, λοιπόν, βέβαιο ότι στο παρασκήνιο της διάσκεψης θα συζητιόταν και το «Μακεδονικό». Ο όρος FYROM δεν είχε ακόμη κατοχυρωθεί.

Όπως ο ίδιος ο Πορτογάλος πολιτικός εξηγούσε χρόνια αργότερα – 23/12/2007- σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή»: «Πρέπει να θυμηθούμε την πολιτική κατάσταση στην περιοχή. Πρότεινα το όνομα ‘Νέα Μακεδονία’ και ταυτόχρονα να δοθεί στην Ελλάδα καθεστώς υπερδύναμης στην περιοχή, δεδομένου ότι η συνεργασία που προτείναμε βασιζόταν στην Ελλάδα, τα πάντα θα βασίζονταν στην Ελλάδα. Πίστευα ότι αυτό θα ήταν καλό για την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί θα βοηθούσε την οικοδόμηση εμπιστοσύνης».

Θα ήταν 6 ή 7 το πρωί όταν χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μου, δεν υπήρχαν τότε κινητά. «Φεύγεις αμέσως για το Όσλο, βγαίνεις σε κάθε δελτίο και αν προκύψει κάτι άλλο διακόπτουμε το πρόγραμμα», μου είπε στέλεχος του σταθμού.
Στο Όσλο βρήκα δύο ακόμα συναδέλφους που κάλυπταν ελληνικά μέσα. Ο ένας πολύ έμπειρος, ο άλλος στην ηλικία μου.

Στη διάσκεψη του ΝΑΤΟ συμμετείχαν, εκτός από τον Πινέϊρο, πλήθος Ευρωπαίων πολιτικών, υψηλόβαθμα στελέχη κυβερνήσεων, αν θυμάμαι καλά ήταν και κάποιοι πρωθυπουργοί. Επικεφαλής της ελληνικής αποστολής, που θεωρήθηκε υποβαθμισμένη, ήταν ο υφυπουργός Εξωτερικών, Γιάννης Τζούνης.

Σκηνή 1: Εξελίσσεται η διάσκεψη, σε μεγάλο ξενοδοχείο του Όσλο, οι δημοσιογράφοι περιμένουν έξω από την αίθουσα. Κόσμος μπαίνει και βγαίνει, οι δημοσιογράφοι πέφτουν επάνω στους πολιτικούς παράγοντες, μαθαίνουν, μεταδίδουν. Όλη την ημέρα δεν βγήκε από την αίθουσα ούτε ένα μέλος της ελληνικής αποστολής, ότι μεταδίδαμε το μαθαίναμε από τους ξένους, τους οποίους πολλές φορές χρειάστηκε να ρωτήσουμε, «τι είπε ο Έλληνας εκπρόσωπος;». Το απόγευμα και αφού έληξαν οι εργασίες της πρώτης ημέρας, βλέπουμε, επιτέλους, τον Τζούνη. Προσπαθεί να μας προσπεράσει. «Να σε ρωτήσω υπουργέ μου», του λέει ο έμπειρος. «Οι άλλοι βγαίναν κάθε τέταρτο και δίναν συνεχώς στο Ρώυτερς, εσείς ούτε για κατούρημα δεν χρειάστηκε να βγείτε, ούτε για κατούρημα;». Ο Τζούνης μάσησε τα λόγια του, χωρίς ουσιαστικά να δώσει απάντηση...

Σκηνή 2: Βράδυ πρώτης ημέρας, δείπνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Στο κέντρο της αίθουσας μεγάλα τραπέζια για τους επικεφαλής των αποστολών και τους θεσμικούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων και ο Πινέιρο, τριγύρω τραπέζια για μέλη αποστολών και διαπιστευμένους δημοσιογράφους. Οι τρεις συμφωνούμε να καθίσουμε σε ξεχωριστό τραπέζι ο καθένας, να μαζέψουμε ότι πληροφορία μπορούσαμε και, ως είθισται, να βρεθούμε αργότερα να τα πούμε. Την ώρα που πάμε να πάρουμε τις θέσεις μας, πλησιάζει ομάδα της ελληνικής αντιπροσωπείας και ένας απ’ αυτούς μας ρωτάει: «Ρε παιδιά, εσείς που ξέρετε, έχει να πάμε να φάμε κάπου καλά, όχι όπως εδώ μέσα;»...

Σκηνή 3: Μεσημέρι της επόμενης. Έχει λήξει η διάσκεψη, στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου γίνεται το τσεκ άουτ. Κάθομαι στον καναπέ απέναντι από τη ρεσεψιόν και με κάποιον συζητάω. Ακούω κυρία της ελληνικής αποστολής, με αγγλικά Στρατηγάκη να λέει δυνατά: «I have trouble» (έχω πρόβλημα). Μικροταραχή, μαζεύεται κόσμος γύρω της. Απευθυνόμενη σε νεαρή κοπέλα, επίσης μέλος της ελληνικής αποστολής, της λέει: «Εξήγησέ της, παιδί μου, διότι της μιλάω και δεν καταλαβαίνει» – μίλαγε η κυρία στη ρεσεψιονίστ και δεν καταλάβαινε αγγλικά η Νορβηγίδα ρεσεψιονίστ – «επειδή μέχρι σήμερα πλήρωνε τα έξοδα το ΝΑΤΟ και εμείς θέλουμε να μείνουμε, μια που ήρθαμε, αλλά θα πάμε σε άλλο ξενοδοχείο που είναι πιο φθηνό, έχω αγοράσει κάτι σολομούς, για να μην τους κουβαλάω μαζί μου μπορώ να τους αφήσω εδώ και να τους πάρω όταν φύγουμε για Αθήνα;»
Κι επέστρεψαν αυτοί καλά κι εμείς…

ΥΓ: Λίγους μήνες νωρίτερα, βρέθηκε στη Στοκχόλμη, σε εκδήλωση Ελλήνων, ο Ανδρέας Λεντάκης, ήταν ακόμα στο χώρο της Αριστεράς, ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε ιδρύσει την «Πολιτική Άνοιξη». «Το Μακεδονικό θα μπορούσε να λυθεί εδώ και πολλά χρόνια. Κανένας όμως δεν ήθελε. Όλοι θέλαν να υπάρχει μία πληγή που δεν θα κλείνει για να την ξύνουν όποτε την χρειάζονται», μου είχε πει στο μαγνητόφωνο.

* Ο Νίκος Σερβετάς είναι δημοσιογράφος, εργάζεται στην Εφημερίδα Documento και συνεργάζεται με ξένα τηλεοπτικά δίκτυα.

Οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, εκλεγμένες με την ψήφο των πολιτών, ασκούν την πολιτική, την οποία είχαν εξαγγείλει και αυτή που πρέπει να προστατεύει τα συμφέροντα των πολλών, όπως άλλωστε επιτάσσει το Σύνταγμα, τουλάχιστον σε σχέση με τη χώρα μας. Το ερώτημα είναι, αν οι κυβερνήσεις μπορούν να υπερκεράσουν την εξουσία που εκπορεύεται από τα πολυποίκιλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα και η οποία ασκεί την υπόγεια και καταλυτική επιρροή της, ανεξαρτήτως κομμάτων και κυβερνήσεων.

Περισσότερα...

Μια απλή φωτογραφία σε ηλεκτρονικό κατάλογο. Ένα αγοράκι-μοντέλο φοράει ένα πράσινο φούτερ H&M με ένα σύνθημα. Ως εδώ καλά. Μόνο που το σύνθημα λέει: «Η πιο cool μαϊμού στη ζούγκλα». Και «όλως τυχαίως» το αγοράκι είναι μαύρο κι όχι λευκό και ξανθό με λαμπερά γαλανά μάτια.

Περισσότερα...

Η πολύχρονη οικονομική κρίση που διέρχεται η Ελλάδα, κατεδάφισε κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις και ισοπέδωσε αξίες, ανατρέποντας όσα είχε κατακτήσει η ελληνική κοινωνία - και δεν αναφέρομαι βεβαίως στην αλόγιστη σπατάλη, στον παρατεταμένο και πολλάκις υποκινούμενο δανεισμό, στον ατομικό και απολύτως αρρωστημένο εγωκεντρισμό. Τον ερχόμενο Αύγουστο η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια. Αλλά η κοινωνία πλέον δεν είναι η ίδια, ο ιστός της έχει υποστεί καθοριστικές αλλοιώσεις.

Περισσότερα...

Γράφει ο καθηγητής Γιάννης Α. Μυλόπουλος, πρόεδρος της Αττικό Μετρό ΑΕ

Αν υπάρχει κάτι που να ενώνει σήμερα όλους τους Έλληνες, ανεξαρτήτως αντιλήψεων, πολιτικής τοποθέτησης ή κοινωνικού προσανατολισμού, αυτό αναμφίβολα είναι ο στόχος της ανάπτυξης της οικονομίας. Όλοι ομνύουν στην ανάπτυξη και όλοι συμφωνούν ότι η επίτευξή της είναι η προϋπόθεση για να βγει η Ελλάδα οριστικά από το τούνελ της ομηρίας και τα δεσμά των μνημονίων που βύθισαν τη χώρα στη λιτότητα, την ύφεση και τη φτώχεια.

Δεν αντιλαμβάνονται όλοι, όμως, την ανάπτυξη με τον ίδιο τρόπο. Οι οπαδοί του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού, για παράδειγμα, όψιμοι ή και παραδοσιακοί, αντιλαμβάνονται ως ανάπτυξη οποιαδήποτε επικερδή οικονομική δραστηριότητα. Οποιαδήποτε δηλαδή επένδυση μπορεί να φέρει κέρδος, ανεξαρτήτως από το ποιος μπορεί να ωφελείται και ποιες μπορεί να είναι οι επιπτώσεις που αυτή θα έχει στην οικονομία και στην ευρύτερη κοινωνία, συνιστά γι αυτούς, χωρίς δεύτερη σκέψη, αναπτυξιακή δραστηριότητα. Απόλυτος κριτής της ανάπτυξης, στο νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο, αναγορεύεται λοιπόν το κέρδος, το μέγεθος του οποίου είναι και αυτό που καθορίζει και την έκταση της επιτυχίας κάθε αναπτυξιακού εγχειρήματος.

Σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, οι κερδοφόρες δραστηριότητες, εφόσον κινούν την οικονομία, παράγοντας κέρδος και εφόσον ανοίγουν νέες θέσεις εργασίας, συνιστούν χωρίς άλλες προϋποθέσεις αναπτυξιακές δραστηριότητες. Γι αυτό και όσο λιγότερες παρεμβάσεις γίνονται στην οικονομία, όσο το δυνατόν δηλαδή λιγότεροι είναι οι όροι και οι προϋποθέσεις που τίθενται και όσο λιγότεροι είναι οι έλεγχοι που γίνονται για τη διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος, την προαγωγή του κοινωνικού οφέλους και την προστασία και διατήρηση του περιβάλλοντος, τόσο πιο εξασφαλισμένη είναι η επένδυση και πιο επιτυχής η αναπτυξιακή προσπάθεια.

Εδώ βρίσκεται λοιπόν η κεντρική διαφορά της οικονομικής ανάπτυξης που υποστηρίζει ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός, το επιθετικό αυτό οικονομικό μοντέλο που γέννησε η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, σε σχέση με την δύσκολη παραδοχή της βιώσιμης ανάπτυξης. Η υποστήριξη του δημόσιου συμφέροντος, η προαγωγή του κοινωνικού οφέλους και η περιβαλλοντική προστασία και διατήρηση, οι οποίες θέτουν όρια και φραγμούς στην ανεξέλεγκτη κερδοφορία της ελεύθερης αγοράς, στο νεοφιλελεύθερο πνεύμα χαρακτηρίζονται ως αντιαναπτυξιακοί παράγοντες. Ο ρόλος λοιπόν του δημόσιου τομέα στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη, ως εγγυητή της κοινωνικής και περιβαλλοντικής ανάπτυξης, χαρακτηρίζεται ως «αντιαναπτυξιακός» και συνεπώς πρέπει να συρρικνωθεί έως μηδενισμού, προκειμένου να επιτραπεί στον ιδιωτικό τομέα να επιτύχει τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία.

Η «ελευθερία» λοιπόν στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ανάπτυξης δεν αναφέρεται ούτε στην ισότιμη πρόσβαση όλων στους καρπούς της ανάπτυξης, ούτε στην απελευθέρωση της κοινωνίας και στην ελεύθερη επιλογή των πολιτών, όπως σκοπίμως παραπληροφορούν οι νεοφιλελεύθεροι. Αντίθετα, αφορά αποκλειστικά στην απόλυτη ελευθερία που απολαμβάνουν όσοι ελέγχουν το κεφάλαιο και την αγορά, να αναπτύσσονται οικονομικά χωρίς όρια, κανόνες και φραγμούς.

Αυτές οι συνθήκες της χωρίς ελέγχους και φραγμούς αγοράς, με την απόλυτη ελευθερία στη διακίνηση του κεφαλαίου και των εργατικών χεριών, ήταν που επέτρεψαν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας τη συγκέντρωση του πλούτου στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας, οδηγώντας αφενός μεν τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών στη φτώχεια και αφετέρου τον πλανήτη στην υποβάθμιση και εξάντληση των φυσικών πόρων, καθώς και σε μη αντιστρεπτές κλιματικές αλλαγές. Αφού οι εγγυήσεις υπέρ της κοινωνίας και του περιβάλλοντος θυσιάστηκαν, στα χρόνια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, στον βωμό του κέρδους των λίγων που ελέγχουν σήμερα την παγκόσμια οικονομία.

Σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση, η δύσκολη επιλογή της βιώσιμης ανάπτυξης ενσωματώνει στην ανάπτυξη εκτός από οικονομικούς, κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς παράγοντες, αναγορεύοντας την οικονομία, την κοινωνία και το περιβάλλον στους τρεις ισότιμους πυλώνες κάθε αναπτυξιακής δραστηριότητας. Η ύπαρξη κανόνων, ορίων και προϋποθέσεων που ισορροπούν τα οφέλη στους τρεις πυλώνες, είναι κεντρική στην υπόθεση της βιωσιμότητας της οικονομίας, γι αυτό και αυτό το μοντέλο χαρακτηρίζεται από δύο ιδιότητες που είναι άγνωστες στο μοντέλο του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού:

1. Τη δικαιοσύνη στη δυνατότητα πρόσβασης στην αναπτυξιακή προσπάθεια και στα οφέλη της, αφού οι κοινωνικές εγγυήσεις επιτρέπουν σε όλους να συμμετέχουν ισότιμα στην οικονομική δραστηριότητα είτε άμεσα, μέσω της αξιοποίησης των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων κάθε τόπου, είτε όμως και έμμεσα, για τους αδύναμους οικονομικά, οι οποίοι μπορούν και απολαμβάνουν τα οφέλη της δίκαιης κατανομής των καρπών της ανάπτυξης μέσω των δημόσιων συστημάτων υγείας, παιδείας, κοινωνικής ασφάλισης, συγκοινωνιών κλπ.

2. Τη διάρκεια της αναπτυξιακής δραστηριότητας, αφού οι περιβαλλοντικές εγγυήσεις εξασφαλίζουν τη διατήρηση των οικοσυστημάτων και των φυσικών και ενεργειακών πόρων, που όπως είναι πλέον κοινά αποδεκτό αποτελούν τη βάση κάθε οικονομικού εγχειρήματος.

Έτσι, με δυο λόγια θα λέγαμε ότι η ανάπτυξη του νεοφιλελεύθερου μοντέλου είναι μια ταχύρρυθμη όσο και βραχύβια ανάπτυξη που ωφελεί λίγους και ζημιώνει πολλούς, ενώ η βιώσιμη ανάπτυξη είναι μια λιγότερης έντασης και μικρότερης κερδοφορίας, δίκαιη όμως ανάπτυξη που απευθύνεται στους πολλούς και έχει διάρκεια στον χρόνο.

Κορυφαίο, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για την ανάπτυξη, συνιστά η υπόθεση της εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Η οποία γίνεται τόσο πιο κερδοφόρος για τους διεθνείς επενδυτές, όσο λιγότεροι είναι οι περιορισμοί για τη διασφάλιση της περιβαλλοντικής ακεραιότητας της βόρειας Χαλκιδικής και όσο λιγότερες είναι οι προϋποθέσεις που διασφαλίζουν την ταυτόχρονη διατήρηση και των υπολοίπων οικονομικών δραστηριοτήτων, οι οποίες εξαρτώνται άμεσα από την περιβαλλοντική ισορροπία, όπως η δασοκομία, η αγροτική ανάπτυξη, η αλιεία και ο τουρισμός στην ευρύτερη περιοχή.

Εδώ βρίσκεται και ο λεγόμενος νεοφιλελεύθερος λαϊκισμός, σύμφωνα με τον οποίον οι 1500 νέες θέσεις εργασίας που προστέθηκαν λόγω εξορυκτικής δραστηριότητας, προβάλλονται ως άλλοθι για να βυθιστεί στη φτώχεια και την ανεργία το σύνολο του πληθυσμού της περιοχής, που θα μείνει χωρίς δουλειά όταν καταστραφεί το δάσος, όταν ρυπανθούν το έδαφος, τα νερά και η ατμόσφαιρα και όταν εξαφανιστεί η βιοποικιλότητα και η βλάστηση στην ευρύτερη περιοχή, εμποδίζοντας κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα, πλην της μεταλλευτικής.

Ο δύσκολος δρόμος της βιώσιμης ανάπτυξης δεν απαγορεύει τις επενδύσεις, ούτε οδηγεί στην από-ανάπτυξη, όπως επιμόνως προπαγανδίζουν τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού. Αντίθετα, επιβάλλει την θέσπιση και εφαρμογή αυστηρών όρων και προϋποθέσεων στην ανεξέλεγκτη οικονομική δραστηριότητα, προκειμένου αυτή να κινείται εντός των ορίων της φέρουσας ικανότητας της κοινωνίας και του περιβάλλοντος.

Η βιώσιμη ανάπτυξη είναι λοιπόν η ανάπτυξη που θέτει όρους και προϋποθέσεις που επιτρέπουν εκτός από την οικονομική, την κοινωνική και την περιβαλλοντική ανάπτυξη μιας περιοχής. Είναι συνεπώς μια δίκαιη ανάπτυξη, με την έννοια ότι διασφαλίζει την ισότιμη πρόσβαση όλων στην οικονομική διαδικασία, περιορίζοντας τη δυνατότητα των οικονομικά ισχυρών να νέμονται μόνοι αυτοί, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα ενός τόπου.

Επιπλέον, η βιώσιμη ανάπτυξη μπορεί και έχει διάρκεια, αφού η ολοκληρωμένη θεώρηση οικονομίας, κοινωνίας και περιβάλλοντος διασφαλίζει την αρμονική συνύπαρξη των τριών βασικών πυλώνων της ανθρώπινης δραστηριότητας, σε αντίθεση με το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που οδηγεί υποχρεωτικά σε οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά αδιέξοδα και κρίσεις, μια από τις οποίες βιώνουμε, με επώδυνο τρόπο, σήμερα.

Η εκ του αποτελέσματος επίγνωση της αλήθειας για τις συνέπειες της εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, αποτελεί, πολιτικά, το αδύναμο σημείο των δεξιών και κεντροαριστερών υποστηρικτών του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού σήμερα στην Ελλάδα. Συγχρόνως, αυτή η επώδυνη επίγνωση από όλους όσους γευτήκαμε τις συνέπειες των νεοφιλελεύθερων ακροτήτων, αποτελεί και το ισχυρό πλεονέκτημα της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα σήμερα που υποστηρίζει και εμπεδώνει, με τα Περιφερειακά Αναπτυξιακά Συνέδρια, τον δύσκολο, όσο όμως και ελπιδοφόρο οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά δρόμο της βιώσιμης ανάπτυξης.

ΠΗΓΗ: Αναδημοσίευση από το πρακτορείο ΑΠΕ-ΜΠΕ

Του Χρίστου Τσατσαρώνη

Ημέρες εορτών που διανύουμε, είναι να απορείς και να προβληματίζεσαι, πως γίνεται αυτή η φουρνιά των νεότερων συντηρητικών πολιτικών, να συνεχίζει απτόητη και παρά τις συνεχόμενες ήττες της, έναν πόλεμο χαρακωμάτων, εναντίον της γενιάς των εξίσου νέων πολιτικών της Αριστεράς που κυβερνούν σήμερα τη χώρα, πόλεμος που αδήριτα καταλήγει εναντίον των πολιτών στο σύνολό τους, πλην μίας θλιβερής μειοψηφίας, που πάντα ανήκε στην κατηγορία των απάτριδων και εραστών-καταχραστών του χρήματος.

Εδώ και μήνες, υπάρχει ένα συστηματικό σχέδιο, που επεξεργάστηκαν δήθεν φωτεινοί εγκέφαλοι, για να βοηθήσουν τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκο Μητσοτάκη, να αναρριχηθεί στη θέση του πρωθυπουργού της χώρας, σχέδιο που ακολουθείται κατά γράμμα, ακόμα και όταν διαπιστώνεται ότι όλες οι προηγηθείσες πράξεις του, απέτυχαν παταγωδώς, επιφέροντας αντί κερδών, ζημία στην συντηρητική παράταξη.

Οι εγκέφαλοι αυτής της στρατηγικής, ιδίως αυτοί που είχαν την ευθύνη εκπόνησής του, προέρχονται από τα σπλάχνα της Αριστεράς, ένας από τις τάξεις του ΚΚΕ, άλλος από τις τάξεις του ΚΚΕ Εσωτερικού, άλλος από τη σχολή Κατσανέβα, όλοι με ένα μισητό στόχο: αυτούς που έμειναν αριστεροί και τους πήραν την εξουσία και τους λοιδορούν κιόλας, γιατί περάσαν απέναντι. Κάτι σαν ιερός πόλεμος, δηλαδή και δεν υπερβάλλω.

Μαζί με τους ακραιφνείς της παράταξης, έχουν οικοδομήσει μία Βαβέλ, από την οποία, δυστυχώς και να ήθελε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να ''ξεφύγει'', δεν μπορεί, είναι ο ηγέτης της, αυτός επέλεξε τα μέλη που την απαρτίζουν, υιοθετώντας το δόγμα τους, ότι ''ακόμα και με το διάβολο θα συμμαχήσουμε'', θα παραποιήσουμε ακόμα και τον...Αϊνστάιν, θα παίξουμε κορώνα-γράμματα την ιστορία της παράταξης, θα κάνουμε τα πάντα για να πάρουμε την εξουσία, ακόμα και αδελφικές σχέσεις θα τινάξουμε στον αέρα.

Θεωρώ απολύτως θεμιτή τη φιλοδοξία και την επιδίωξη του κ.Μητσοτάκη να διεκδικήσει και να πάρει τα ηνία της εξουσίας της χώρας στα χέρια του. Ο καθένας θα μπορούσε να έχει τέτοιο στόχο, απλώς αν δεν ήταν γιός πρώην πρωθυπουργού, θα δυσκολευόταν... κομμάτι να φτάσει στα σημερινά αξιώματα και τις επιδιώξεις του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας.

Αλλά, θα έπρεπε να γνωρίζει ο διεκδικητής της εξουσίας, ορισμένους κανόνες - απαράβατους στην πολιτική: δεν μπορείς να υιοθετείς το ''τα λόγια μου είναι δικά μου, οι ευθύνες των κολλητών μου'' και να ξεμπερδεύεις με λόγια και πράξεις των στενότερων συνεργατών σου - από Άδωνι και Αυγενάκη, μέχρι και τα στελέχη που επέλεξε και βρέθηκαν με πλαστά πτυχία.

Υπάρχει, όμως και ένα πολύ μελανό σημείο, το οποίο ακόμα και σήμερα είτε πραγματικά δεν τον νοιάζει να το αποδιώξει από πάνω του - άρα αποτελεί γνώρισμα κάκιστο του ανδρός - είτε τον κρατάνε δικοί του, πολύ δικοί του άνθρωποι, με πρώτη τη σύζυγό του των παραδεισένιων και εξωτικών δραστηριοτήτων: το πόθεν έσχες, δικό του και της συζύγου του, Μαρέβας Γκραμπόφσκι, όταν ήταν ''σε διάσταση'', δηλαδή ζούσαν χωριστά, αλλά χωρίς διαζύγιο, όπερ σημαίνει καθολική συμμετοχή, νομικά και φορολογικά, σε όλες τις δραστηριότητες του ζεύγους.

Επιπλέον, θα έπρεπε να γνωρίζει ο πρόεδρος της ΝΔ, ότι ''η καμήλα, είναι ένα άλογο που φτιάχτηκε από επιτροπή'' - επικοινωνίας εν προκειμένω και να αλλάξει ρότα, από το να υιοθετεί άκριτα και βιαστικά, ό,τι εφευρίσκει η επικοινωνιακή του ομάδα, για να τον διατηρεί, υποτίθεται στην επικαιρότητα - εδώ ταιριάζει το ''αν δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις, καλύτερα να μην μας πείς κανένα''....

Και τελευταίο: Την συγκυριακή φήμη, την χάνεις, όταν, εκτός του ότι αρχικά δεν έχεις χτίσει μόνος σου, δεν τη φροντίζεις και την χαραμίζεις σε αστείες ''σταυροφορίες'' - ακόμα και οι πιστοί σου το βλέπουν και δυσπιστούν τα μάλλα απέναντί σου. Άλλωστε, κανείς σήμερα δε ζεί εμφορούμενος από το πνεύμα εκείνων των εκστρατειών, πλην, είπαμε της επικοινωνιακής σου ομάδας και του πολύ στενού πυρήνα στελεχών σου...

Ούτε χιόνια ούτε λευκές γενειάδες. Ούτε τάρανδοι ούτε φορτωμένα έλκηθρα... Στο Yiwu, την αληθινή «πόλη των Χριστουγέννων», υπάρχουν μόνο... 600 εργοστάσια που παράγουν το 80% των χριστουγεννιάτικων διακοσμητικών του κόσμου.

Περισσότερα...

Του Λάμπρου Πολύζου

Λένε «εξ όνυχος τον λέοντα» και μάλλον έχουν δίκιο. Γιατί αφενός οι μεγαλόστομες διακηρύξεις, τα μεγάλα λόγια γενικώς, πιο πολύ συσκοτίζουν αλήθειες παρά τις αποκαλύπτουν. Αφετέρου, πολλές φορές αρκούν κάποιες «λεπτομέρειες», κάποιες λεπτές πινελιές για να μαντέψεις τον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω.

Στο προκείμενο, αν αυτό το «τουιτάρισμα» που αποδίδεται στον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι αληθινό και δεν είναι μια επιτυχημένη τρολιά σκοτεινών κύκλων, δεν θέλεις τίποτε άλλο για να δεις ποιος είναι ο αναμενόμενος πρωθυπουργός της ΝΔ. Δεν σου χρειάζεται καμιά από τις διακηρύξεις του, πρόσφατες ή παλιές, και ούτε καν ο αντίπαλος λόγος για τον πληρέστερο φωτισμό….

Θα μου πεις τώρα, αν αυτός είναι ο αναμενόμενος πρωθυπουργός, ε τότε ζούμε στην παράγκα του Καραγκιόζη…