Του Θανάση Καρτερού (από την Αυγή)

Δεν είναι τόσο απλές όσο φαίνονται οι δυο, ιστορικές για πολλούς, στιγμές που ζήσαμε τελευταία. Η συμφωνία με την ΠΓΔΜ και η συμφωνία για το χρέος. Δυο συμφωνίες που αναφέρονται στο αύριο της χώρας και για τις οποίες δεν έλειψαν οι καλοθελητές που τις έδεσαν κόμπο και τις πέρασαν θηλιά στον λαιμό μας: Δώσατε Μακεδονία για να πάρετε χρέος. Άφες αυτοίς, όμως, αν και οίδασι τι ποιούσι. Ας είναι καλά ο φανατισμός τους. Ενίοτε καλά αμειβόμενος.

Το θέμα είναι ότι δεν φτάσαμε στις συμφωνίες αυτές αβρόχοις ποσί. Καταναλώθηκε πολύς χρόνος, πολλή φαιά ουσία και υπήρξαν πολλά ξενύχτια και πολλές δύσκολες ώρες. Δεν ξύπνησε μια μέρα ο Τσίπρας και πίνοντας καφέ με τον Κοτζιά ή με τον Τσακαλώτο, τους κατέβηκε η ιδέα: Δεν λύνουμε το “Μακεδονικό” να γίνει ντόρος, να διασπάσουμε και την αντιπολίτευση; Ή δεν παζαρεύουμε μια ελάφρυνση στο χρέος, να επαναφέρουμε και τη γραβάτα στη μόδα;

Με τα Σκόπια ο Τσίπρας είχε να αντιμετωπίσει ένα κρίσιμο δίλημμα. Να προχωρήσει σε ένα εθνικιστικό ναρκοπέδιο; Ή να αφήσει την υπόθεση στο χρονοντούλαπο, όπου άλλοι την είχαν αποθέσει; Το ότι μαζί με τον Κοτζιά είπαν το δύσκολο “Ναι”, χωρίς να πτοηθούν από τα πυρά των μακεδονομάχων, δείχνει δυο πράγματα: Σοβαρότητα και αποφασιστικότητα. Κι αυτό το δύσκολο “Ναι” ήταν ένα δυσκολότερο “Όχι” στη μίζερη αριθμητική του πολιτικού κόστους και στον ενδημικό κομματικό καιροσκοπισμό.

Σοβαρότητα και αποφασιστικότητα ήταν τα στοιχεία και της διαπραγμάτευσης για το χρέος. Σοβαρότητα κατακτημένη μέσα σε μια δύσκολη πορεία, με νίκες και ήττες, υποχωρήσεις και αντεπιθέσεις, αυταπάτες και ανώμαλες προσγειώσεις. Αποφασιστικότητα για την πορεία εξόδου από τα Μνημόνια, που το κόστος της, ιδιαίτερα όσον αφορά κάποιες «μεταρρυθμίσεις» των δανειστών, ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του το σήκωσαν. Χωρίς μπακαλοτέφτερα Ψωροκώσταινας.

Τι σημαίνει για έναν αριστερό πρωθυπουργό η σοβαρότητα και η αποφασιστικότητα; Από πότε αυτές είναι αριστερές αρετές; Μα, από τότε -και δεν το καταλάβαμε δυστυχώς όλοι εγκαίρως- που η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε να στείλει τον Τσίπρα στο Μαξίμου. Να τον ξαποστείλει στη διακεκαυμένη ζώνη, με έναν καπιταλισμό της αρπαχτής και της διαπλοκής και μια αξιωματική αντιπολίτευση έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα στον βωμό της παλινόρθωσης.

Μπορούν, ύστερα από τις δυο συμφωνίες, να συμφωνήσουν όσοι δεν κατέχονται από φανατισμούς. Αυτοί που κυβερνούν σήμερα τη χώρα δεν φοβούνται τουλάχιστον τα δύσκολα “Ναι”. Που συνεπάγονται ακόμα πιο δύσκολα “Όχι” στον καιροσκοπισμό, και στην πολιτική κερδοσκοπία. Μια σύγκριση ανάμεσα στη στάση του Τσίπρα και στη στάση του Κυριάκου λέει πολλά...

Γράφει ο Ανδρέας Πετρόπουλος

Χρειάζεται να κάνει κάποιος "λιανά" τη συμφωνία για το Χρέος, για να μπορεί να να την καταλάβει και ο πλέον "μη ειδικός", αν επιτρέπεται, πολίτης αυτής της χώρας.
Έχει το δικαίωμα. Είναι αυτός που σήκωσε και εξακολουθεί να σηκώνει "το σταυρό του μαρτυρίου" την τελευταία οκταετία των Μνημονίων. Είτε χάνοντας τη δουλειά του, είτε βάζοντας "λουκέτο" στην επιχείρηση. Και τόσες άλλες κατηγορίες πολιτών που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βίωσαν τη μνημονιακή βαρβαρότητα. Και αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της χώρας.
Και εγώ δεν είμαι ειδικός. Αλλά θεωρώ ότι προσπαθώ να αντιληφθώ όσα ένας ενεργός πολίτης, και να τα μεταφέρω, έχοντας την ιδιότητα του δημοσιογράφου.

Πάμε λοιπόν:

Πρώτο ερώτημα; Τι πήραμε εντέλει από αυτή τη ρύθμιση;

Άμεση ρευστότητα που προκύπτει από: α) 10ετη επιμήκυνση του Χρέους β) Δόση €15 δις, γ) "Μαξιλάρι» €24,1δις για έξοδο στις αγορές.
Από εκεί και πέρα μπορούμε να προσθέσουμε και μια σειρά μικρότερα, αλλά σημαντικά οφέλη. Όπως για παράδειγμα ότι γλιτώνουμε € 2,3δις από αναβολή πληρωμών, άλλα € 0,5δις ετησίως από επιμηκύνσεις, συν το κέρδος από τη διαφορά των επιτοκίων με την πρόωρη αποπληρωμή ΔΝΤ και βέβαια την επιστροφή των κερδών κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα.

Το συνολικό κέρδος μπορεί να φτάσει λίγο κάτω από τα 50 δις τα επόμενα χρόνια, αν συνυπολογιστεί ένας άμεσο όφελος περίπου 4 δις κάθε χρόνο, μέχρι και το 2030.

Δεύτερο Ερώτημα: Η συμφωνία σηματοδοτεί το τέλος των προγραμμάτων και της λιτότητας; Θα μπορέσει να πάρει ώθηση αναπτυξιακή η ελληνική οικονομία;

Η χώρα τελειώνει οριστικά από το Πρόγραμμα. Άλλο Μνημόνιο δεν υπάρχει. Η ρύθμιση για το Χρέος, ειδικά για τα επόμενα περίπου 15 χρόνια, δίνει τις αναγκαίες ανάσες για την ανάκαμψη και την τόνωση της Ελληνικής οικονομίας. Και κυρίως αυτό μπορεί να γίνει όχι με χορηγούμενα προγράμματα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας, όπως στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά με αποκλειστική απόφαση και κατεύθυνση από την ελληνική κυβέρνηση.

Με την συμφωνία, η λιτότητα περιορίζεται σημαντικά, καθώς υπάρχει για επόμενα χρόνια ένα ποσό 4 δις ανά έτος που επετεύχθη έως το 2022 και 2,8 δις έως το 2032. Επιπλέον η Ελλάδα θα έχει και πάλι τη δυνατότητα δανεισμού από τις αγορές με χαμηλά επιτόκια.

Με λίγα λόγια: Δεν περνάμε από την Κόλαση στον Παράδεισο, αλλά δίνονται δυνατότητες να ασκηθεί με μεγαλύτερη άνεση αναπτυξιακή πολιτική που ταυτόχρονα θα ανακουφίζει τους πολλούς με νέες θέσεις εργασίας και καλύτερους μισθούς, αλλά και τους λίγους που πράγματι υπερφορολογούνται.
Ακόμα αυτή η συμφωνία, μπορεί να δώσει τη δυνατότητα να επανεξεταστούν μέτρα που πάρθηκαν κάτω από μνημονιακούς εξαναγκασμούς αν όχι εκβιασμούς, όπως η μείωση κάποιων συντάξεων έως 18% από την 1.1.2019.

Ερώτημα Τρίτο: Γιατί αυτή η συμφωνία βάλλεται από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και ειδικότερα τα κόμματα που διαχειρίστηκαν Μνημονιακά Προγράμματα;

Πράγματι είναι δυσνόητες οι επικρίσεις που δέχεται από τους συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους η συμφωνία για το Χρέος.
Πρώτον όλες οι εκδοχές των συγκεκριμένων κυβερνήσεων (πρώτα το ΠΑΣΟΚ, μετά η κυβέρνηση "σωτηρίας" του κ. Παπαδήμου που συμμετείχαν αμφότεροι, και τέλος η συγκυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ) δεν έκλεισαν κανένα πρόγραμμα!
Στα μισά του πρώτου προγράμματος που πήγαινε τη χώρα κατ'ευεθείαν στα βράχια, ήρθε το δεύτερο, ακόμα χειρότερο που επίσης δεν ολοκληρώθηκε ποτέ!
Και τα δύο αυτά προγράμματα (και τα μέτρα "ουρές") "φορτώθηκαν" στο Τρίτο Πρόγραμμα που συμφώνησε μετά τον συμβιβασμό η παρούσα κυβέρνηση.
Δεύτερον, αυτές οι κυβερνήσεις, διαβεβαίωναν από το 2012 ότι το Χρέος είναι βιώσιμο! Δεν υπήρχε, έλεγαν κανένα θέμα επαναδιαπραγμάτευσης. Επομένως εξαιρούσαν και την ρύθμιση που συμφωνήθηκε χθες και για την οποία υπάρχουν διθυραμβικά σχόλια - και για τους δικούς τους λόγους - από όλους τους ευρωπαϊκούς παράγοντες.
Τρίτον, αν απαξιώνεται από ΝΔ/ΠΑΣΟΚ ότι κατακτήθηκε χθες, με μεγάλο αγώνα, τότε πως εξηγείται η παραφιλολογία στα όρια της γραφικότητας ή και της χυδαιότητας που εκφωνήθηκε από αρκετούς βουλευτές της Αντιπολίτευσης (με χορηγούς τα φίλια ΜΜΕ) ότι τάχα το Χρέος - και η ρύθμιση - είναι το αντιστάθμισμα της "παραχώρησης" της σύνθετης ονομασίας για το Μακεδονικό;

Καλύτερη απάντηση σε όλα αυτά δεν θα μπορούσε να δοθεί από τα λόγια του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου:

" Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τι πέρασε ο λαός αυτά τα οκτώ χρόνια. Θα πρέπει πολύ γρήγορα να δει αποτελέσματα στην τσέπη του από τη συμφωνία . Αυτή είναι η υπόσχεση που δίνει η κυβέρνηση για το μέλλον".

του Ανδρέα Πετρόπουλου

Περισσότερα...

του Ανδρέα Πετρόπουλου

Περισσότερα...

 Γράφει η Τζένη Τσουπαροπούλου

Λίγο πριν το θάνατό του στις 3 Ιουνίου 1963, εξόριστος στη Μόσχα, ο ποιητής Ναζίμ Χικμέτ έγραψε το πρώτο και τελευταίο μυθιστόρημα της ζωής του, που στην ελληνική έκδοση βγήκε με αυτόν τον τίτλο: «Είναι όμορφη η ζωή, αδελφέ μου!»
Η βασανισμένη ζωή του Χικμέτ μια περιπέτεια, ένας συνεχής αγώνας, παρόλα αυτά δεν έχασε ποτέ την αισιοδοξία του, αντιθέτως την χάριζε απλόχερα παντού.

Πέντε λέξεις: ζωή, αγάπη, ειρήνη, ελπίδα, τραγούδι.

Ο ρομαντικός λυρισμός του Ναζίμ Χικμέτ δεν κρύβει νοήματα που πρέπει να ανακαλύψεις ανάμεσα στις γραμμές, αλλά χαρίζει λέξεις απλές, δυνατές, που φωνάζουν την βαρύτητά του νοήματός τους μέσα από την καθαρότητα της αλήθειας τους.

Για τη ζωή
Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.
Τὶς πιὸ ὄμορφες μέρες μας δὲν τὶς ζήσαμε ἀκόμα
Κι ἂχ ὅ,τι πιὸ ὄμορφο θά ῾θελα νὰ σοῦ πῶ
Δὲ στό ῾πα ἀκόμα.

Έτσι περιγράφει τη ζωή του, σε ένα αυτοβιογραφικό ποίημα που έγραψε το 1962 στο Ανατολικό Βερολίνο:
Γεννήθηκα στα 1902, δεν ξαναγύρισα στη γενέτειρά μου
δε θα ’θελα να ξαναγυρίσω.
Τριών χρονών, εγγονός του Πασά, βρισκόμουν στη Δαμασκό,
στα δεκαεννιά μου φοιτητής στη Μόσχα,
στα σαράντα εννιά πάλι στη Μόσχα
κι από τα δεκατέσσερά μου γράφω στίχους.
Άλλος ξέρει τα χόρτα ένα προς ένα,
άλλος ξέρει τα είδη όλων των ψαριών,
εγώ έμαθα κάθε είδος χωρισμού.
Άλλος γνωρίζει απ’ έξω όλα τα ονόματα των άστρων,
Εγώ έμαθα όλα τα ονόματα των πόθων
κι όχι μόνο τα ονόματα.

Για την αγάπη
Ο Χικμέτ είναι ερωτευμένος με τη ζωή, με τον άνθρωπο, με τους πόθους, με τον έρωτα, με τον αγώνα και με τα τραγούδια των ανθρώπων. Για αυτόν, δεν νοείται όραμα χωρίς αγάπη. «Είμαι η αγάπη από την κορυφή ως τα νύχια!», λέει.
Και όπως ο Κερέμ:

Να αγαπάμε κάθε μέρα λίγο περισσότερο,
Κάθε μέρα λίγο καλύτερα…

Για την ειρήνη
Το κορίτσι της Χιροσίμα
Εδώ και δέκα χρόνια εδώ καθόμουνα
στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
κι είμαι παιδί τα εφτά δεν τα καλόκλεισα
μα τα νεκρά παιδιά δεν μεγαλώνουν.
(…)
Ω μη θαρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα
Κανείς εμένα δεν μπορεί να με γλυκάνει
γιατί το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει
Εγώ είμαι που χτυπώ την πόρτα σας, ακούστε με
φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
έτσι που τα παιδάκια πια να μην σκοτώνονται
και να μπορούν να τρων τις καραμέλες.

Για την ελπίδα
«Μα εμένα η ελπίδα πια δε μου φτάνει,
εγώ δε θέλω να ακούω πια τραγούδια,
θέλω να τραγουδήσω…»

Για το τραγούδι
Τα τραγούδια των ανθρώπων
είναι πιο όμορφα από τους ίδιους
πιο βαριά από ελπίδα
πιο λυπημένα
πιο διαρκή.
Πιότερο απ’ τους ανθρώπους
τα τραγούδια τους αγάπησα.
Χωρίς ανθρώπους μπόρεσα να ζήσω,
όμως ποτέ χωρίς τραγούδια
μου ‘τυχε ν’ απιστήσω κάποτε
στην πολυαγαπημένη μου,
όμως ποτέ μου στο τραγούδι
που τραγούδησα για αυτήν
ούτε ποτέ και τα τραγούδια
μ’ απατήσανε.
Όποια κι αν είναι η γλώσσα τους
πάντοτε τα τραγούδια τα κατάλαβα.
Σ’αυτόν τον κόσμο τίποτα
απ’ όσα μπόρεσα να πιω
και να γευτώ
απ’ όσες χώρες γνώρισα
απ’ όσα μπόρεσα να αγγίξω
και να νιώσω
τίποτα, τίποτα
δε μ’ έκανε έτσι ευτυχισμένον
όσο τα τραγούδια…

Δεν βρίσκεται θαμμένος σε ένα κοιμητήρι χωριού στην Ανατολία με ένα Πλατάνι πάνω από το κεφάλι του όπως εκείνος ήθελε, αλλά εξόριστος στη Μόσχα. Κατάφερε όμως να πιστεύουμε βαθιά ακόμα ότι τα πιο όμορφα τραγούδια στη ζωή δεν τα έχουμε ακόμα τραγουδήσει, γιατί:

H ζωή είναι όμορφη!

Στην Piazza Verdi «Περπάτησε προς το Δίκαιο και το Αληθινό, πάλεψε για το Δίκαιο και το Αληθινό, κατάκτησε το Δίκαιο και το Αληθινό. Ναζίμ Χικμέτ»

Του Νίκου Σερβετά*

Είναι γνωστό ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Γράφουν και οι ηττημένοι κομμάτια της ιστορίας, συνήθως για να εξοραΐσουν τα λάθη τους και τα αίτια τα ήττας, για να δώσουν ύφος ηρωικό, σε κάτι που μπορεί και να μην είναι τόσο ηρωικό.

Απτό παράδειγμα μιάς τέτοιας τραγικής πράξης, την οποία στην Ελλάδα έχουμε εισπράξει ως ηρωική είναι το τραγούδι «Το γελαστό παιδί» που μας έκανε γνωστό με τη μουσική του ο Μίκης Θεοδωράκης και οι περισσότεροι έχουμε ακούσει από τη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη. Είναι πολύ ενδιαφέρον να ψάξει κάποιος να δει τις λεπτομέρειες από την πραγματική ιστορία αυτόύ του τραγουδιού και την εκδοχή με την οποία το μάθαμε στην Ελλάδα.

Εν συντομία: Οι στίχοι του αποτελούν μέρος του θεατρικού έργου «Ένας Όμηρος» του Μπρένταν Μπίαν ο οποίος το έγραψε στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και αναφέρεται στον Μάικλ Κόλινς. Την ηγετική μορφή του αγώνα των Ιρλανδών για την ανεξαρτησία τους από την Αγγλία και του εμφυλίου που συντάραξε τη χώρα του τη διετία 1921-1922. Μόνο που τον Κόλινς δεν τον σκότωσαν ούτε «οι εχθροί μας» ούτε «οι φαςίστες». Σκοτώσαν «οι δικοί μας το γελαστό παιδί» μπορεί να γίνει καθώς αυτό που γράφει ο Μπίαν είναι ακόμα πιο σκληρό: «…That an Irish son with a rebel gun shot down my Laughing Boy…»

Άλλωστε με αυτή την ερμηνία του πρωτότυπου έχουν νόημα και οι στίχοι που ακολουθούν: «… μον’ να ‘ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι/ και μόνο από βόλι Εγγλέζου να είχε πάει/ και από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή/ θα ‘ταν τιμή μου που ‘χασα, το γελαστό παιδί…». Είναι τιμή για τους Ιρλανδούς αγωνιστές να πεθαίνουν από βόλι Εγγλέζου και από απεργία πείνας. Και είναι ντροπή να σκοτώνεται ο αγωνιστής «… από όπλο αντάρτη που κρατάει ένα παιδί της Ιρλανδίας». Ο Κόλινς είχε αναδειχθεί σε ηγετική μορφή του απελευθερωτικού αγώνα των Ιρλανδών, και πίστευε ότι ο αγώνας αυτός έπρεπε να διεξαχθεί με ειρηνικά μέσα και σταδιακά βήματα.Η σφαίρα τον βρήκε ακριβώς γι’ αυτό που πίστευε.

Σήμερα στον δικό μας κόσμο, οι σφαίρες, ευτυχώς, δεν βγαίνουν από όπλα. Βγαίνουν όμως, κατά ριπάς, από στόματα και δημοσιεύματα «δικών μας». Αυτών που στη μάχη του «όλα ή τίποτα», θέλουν να φέρουν την ιστορία στα μέτρα τους, που αλλάζουν μικρές αλλά ουσιαστικές λεπτομέρειες για να εμφανίζονται αύριο σαν ήρωες.

*Ο Νίκος Σερβετάς είναι δημοσιογράφος στην εφημερίδα Documento. Το κείμενό του αυτό δημοσιεύτηκε πριν από μερικές ημέρες στην περιοδική έκδοση «Πόλις» που κυκλοφορεί ως Free Press στον Βύρωνα.

Του Χρήστου Τσατσαρώνη

Είναι ταπεινωτικό για έναν ηγέτη να είναι ανιστόρητος; Είναι προσβολή για το ίδιο του το κόμμα η άγνοιά του επί ιστορικών γεγονότων, που καθόρισαν την πορεία της χώρας; Είναι όνειδος για τους χιλιάδες οπαδούς-ψηφοφόρους, να τοποθετείται δημόσια ο αρχηγός τους, για μία κορυφαία και ειδεχθή στα χρονικά δολοφονία ειρηνιστή-γιατρού-πολιτικού, αθωώνοντας ουσιαστικά το παρακράτος των φασιστοειδών; Και τότε ποιού πολιτικού εύρους πρόκληση προς τους δημοκρατικά σκεπτόμενους πολίτες αποτελεί η... διαπαιδαγώγηση Μητσοτάκη, προς τους 17άρηδες, ότι δεν είναι... υποχρεωμένοι να ξέρουν την ιστορία τους;

Ακούγοντας και εν συνεχεία διαβάζοντας τις δηλώσεις του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, Κυριάκου Μητσοτάκη, που αποκάλυπτε και την άγνοιά του (επιτηδευμένη, λένε κάποιοι, προσωπικά, δεν ξέρω τι από τα δύο ισχύει περισσότερο, αλλά μικρή σημασία έχει, επί της ουσίας) για ιστορικής σημασίας γεγονότα και περιστατικά που σημάδεψαν την Ελλάδα, πριν μερικές δεκαετίες, μου γεννήθηκαν ορισμένα, εύλογα νομίζω, ερωτήματα:

*** Γιατί, για παράδειγμα, να θυμόμαστε τι έγινε το 1821, την 25η Μαρτίου - Οι 17αρηδες έχουν κάποιο σοβαρό λόγο να ξέρουν;

*** Γιατί, για παράδειγμα, να θυμόμαστε τι έγινε την 28η Οκτωβρίου - Οι 17αρηδες έχουν κάποιο σοβαρό λόγο να ξέρουν;

*** Γιατί, για παράδειγμα, να θυμόμαστε τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη - Οι 17αρηδες έχουν κάποιο σοβαρό λόγο να ξέρουν;

*** Γιατί, για παράδειγνα, να έρχονται ηγέτες όπως ο Ομπάμα ή ο Μακρόν και να μιλάνε εκστασιασμένοι από την Πνύκα της αρχαίας Αθήνας, υμνώντας την Ελλάδα και τη Δημοκρατία, που φύτρωσε, γεννήθηκε και θέριεψε σε αυτόν τον τόπο, προκαλώτας τον θαυμασμό και τον σεβασμό όλου του κόσμου; - Οι 17αρηδες έχουν κάποιο σοβαρό λόγο να ξέρουν;

*** Γιατί, για παράδειγμα, να θυμόσαστε την 17η Νοέμβρη - Οι 17αρηδες έχουν κάποιο σοβαρό λόγο να ξέρουν;

*** Και γιατί να θυμόμαστε, άραγε (για να το επεκτείνω ελάχιστα εκτός χώρας, μιά και διανύουμε αυτόν μήνα) τον γαλλικό Μάη του '68; - Οι 17αρηδες έχουν κάποιο σοβαρό λόγο να ξέρουν;

Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά ακόμα γεγονότα, που διαμόρφωσαν την κουλτούρα και τις δημοκρατικές αξίες αυτού του τόπου, επί δεκάδες και εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια και υμνήθηκαν από έλληνες και ξένους, ενώ και σήμερα συρρέουν σε Ακρόπολη και Πνύκα χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο και υποκλίνονται με ευλάβεια, στον τόπο που γέννησε τη Δημοκρατία και πάλεψε και παλεύει γι' αυτήν και σήμερα, υπό άλλες τελείως διαφορετικές συνθήκες.

Είναι λυπηρό και συνάμα εξοργιστικό και καθόλου ''αστείο'', ο αρχηγός ενός μεγάλου κόμματος, που θέλει να λέγεται και να είναι δημοκρατικό, να επιθυμεί ουσιαστικά την άγνοια των νέων ηλικιών και να την θεωρεί απολύτως φυσιολογική - ποιό λόγο έχει, λέει, να γνωρίζει την ιστορία του;!

Δεν είναι μόνον επικίνδυνη αυτή καθ' αυτή η δήλωση ''αθώωσης-παρότρυνσης προς τους νέους για την άγνοια της ιστορίας μας'', αλλά και ευθεία παραχάραξη της αλήθειας και των δημοκρατικών αγώνων, φωτισμένων ανθρώπων, που με τη ζωή τους έδωσαν το πραγματικό νόημα των δημοκρατικών κατακτήσεων.

Αυτών των δημοκρατικών και με αίμα ποτισμένων κατακτήσεων, που δεν γνώρισε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, είτε γιατί ήταν αγέννητος είτε ως «πολιτικός κρατούμενος έξι μηνών από τη χούντα» είτε γιατί ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε - γιατί, άλλωστε - να μάθει τα στοιχειώδη γεγονότα και τους πρωταγωνιστές τους, που σημάδεψαν την ιστορία αυτού του τόπου. Σημασία έχει, για τον ίδιο και πολλούς γύρω του, να πάρει η παράταξή του την εξουσία, τη ρεβάνς, με κάθε τίμημα και η άγνοια και η παραχάραξη της ιστορίας και η προτροπή στην άγνοια και των χιλιάδων των νέων της Ελλάδας, ας πάνε στον αγύριστο - ποιός θα τα θυμάται αυτά σε 10 χρόνια, όπως έλεγε και ο πατέρας του...

Με τέτοιους ηγέτες άλλωστε, τι τη θέλουμε την ιστορία μας...φαντάζομαι συμφωνούν και οι χιλιάδες νέοι και 17αρηδες, έτσι δεν είναι;

του Ανδρέα Πετρόπουλου

Περισσότερα...

Του ΣΩΤΗΡΗ ΚΑΨΩΧΑ

(Επίκαιρη αναδημοσίευση! Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 13 Μαϊου 2018, αλλά είναι σαν να γράφτηκε σήμερα!)

Το μοντέλο διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη στηρίζεται στις αρχές του νεοφιλελευθερισμού –ούτε καν στα πρότυπα της φιλελεύθερης κοινωνικής δεξιάς- που θέλει την απόλυτη κυριαρχία των αγορών και των επιχειρήσεων, τη μείωση του κράτους, τη διάλυση των ασφαλιστικών και εργασιακών κανόνων και την εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους.

Ο ίδιος ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας φροντίζει καθημερινά να κάνει γνωστές τις προθέσεις του για το πώς θέλει να κυβερνήσει τη χώρα, εάν και εφόσον, εξασφαλίσει τη συγκατάθεση των πολιτών. Σε  όλες τις τελευταίες δημόσιες εμφανίσεις του ξεδιπλώνει το σχέδιο που έχει στο μυαλό του, χωρίς να κρύβει την ταυτότητα και την προσήλωση του στην ιδεολογική σχολή του Σικάγο που βρήκε την απόλυτη εφαρμογή της στη Βρετανία της Θάτσερ και τις ΗΠΑ του Ρέηγκαν. Βεβαίως σε μικρότερη κλίμακα εφαρμόστηκε  -για την ακρίβεια επιβλήθηκε- και στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, με ολέθρια αποτελέσματα για τις οικονομίες και τους πολίτες αυτών των χωρών.

Αφού πριν λίγο καιρό μας αποκάλυψε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ότι «θα γκρεμίσει το κομματικό κράτος και θα χτίσει ένα νέο κράτος» έσπευσε να διευκρινίσει ότι στο νέο οικοδόμημα που επαγγέλλεται πέντε θα φεύγουν από το δημόσιο και ένας θα έρχεται. Αμέσως μετά διαπίστωσε ότι οι γιατροί πλεονάζουν στα δημόσια νοσοκομεία και γι΄αυτό πρέπει να λιγοστέψουν.

Δεν είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν γνωρίζει την κατάσταση των δημόσιων νοσοκομείων ή δεν ξέρει αριθμητική τι σημαίνει το 5 προς 1 στο δημόσιο. Απλά φρόντισε να καταστήσει σαφές ότι χρειάζεται η σύμπραξη –όπως το είπε- των ιδιωτών με το δημόσιο ή με καθαρά λόγια ότι πρέπει να περάσουν δημόσιες δραστηριότητες στα αδηφάγα στόματα των ιδιωτών.

Το κορυφαίο ωστόσο έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεται τη γενικότερη σχέση των εργαζομένων με το χώρο εργασίας τους. «Το κλασσικό δυτικό ωράριο 9 με 5 στην ίδια δουλειά, να παίρνει κανείς σύνταξη από την ίδια δουλειά, από αυτή που ξεκίνησε, είναι μάλλον ξεπερασμένο». Τι καλύτερος τρόπος να πλέξει το εγκώμιο των ελαστικών μορφών απασχόλησης και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων; Δηλαδή μιας εργασιακής και κοινωνικής ζούγκλας, όπου το κυρίαρχο στοιχείο θα είναι η ανασφάλεια των εργαζομένων, η αβεβαιότητα στις αποδοχές τους και ο αναγκαστική υποδούλωσή τους στις διαθέσεις των εργοδοτών –ιδιωτών. Οι οποίοι –ιδιώτες- βεβαίως τη μόνη υποχρέωση που θα έχουν είναι να κινούνται με αποκλειστικό κριτήριο την αποκόμιση κερδών.

Δεν πάει πολύς καιρός, που ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλώντας στη Θεσσαλονίκη, ανέπτυξε με απόλυτη ακρίβεια τη βιοθεωρία του. «Δεν τρέφω αυταπάτες –είπε- ότι μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση και όσοι το επεχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά τη Δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα».

Μεμιάς ο Κυριάκος Μητσοτάκης, διέγραψε τα μηνύματα της Γαλλικής επανάστασης και του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και έσβησε από το χάρτη το Ζαν Ζακ Ρουσώ, τον Τζον Λοκ, τον Τόμας Χομπς, όλων αυτών των διανοητών-φιλοσόφων που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της κοινωνικής σχέσης μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως σύγχρονος ανθρωπιστής- κοινωνιολόγος –πολιτικός, καλεί τους Έλληνες να τον ψηφίσουν για να εφαρμόσει την εξελιγμένη νεοφιλελεύθερη οικονομία, η οποία στηρίζεται στη βασική αρχή: «Αμολάω στο κοτέτσι κότες και αλεπούδες και εύχομαι να νικήσει ο καλύτερος». Ακόμη και το Μίλτον Φρίντμαν έχει ξεπεράσει.      

του Ανδρέα Πετρόπουλου

Περισσότερα...